Niniejszy tekst będzie nawiązaniem do felietonu sprzed trzech tygodni. W chwili, kiedy tworzyłem "Protest wielowarstwowy", akcja rodziców osób niepełnosprawnych w Sejmie wprawdzie trwała już dobry tydzień, ale mimo wszystko dopiero się zaczynała. Teraz protestowi niedługo "stuknie" miesiąc, a do porozumienia jest niewiele bliżej aniżeli wtedy. Za to według mnie więcej on przynosi i przynosić będzie elementów zdecydowanie niepożądanych. I to niepożądanych przez samo środowisko osób z różnego rodzaju niepełnosprawnościami.

Nie przedstawię tu wszystkich szczegółów, jakie każdego dnia dostarczają na ten temat media. Nie wypowiem się na temat samej tak długiej obecności osób niepełnosprawnych w miejscu obiektywnie nie sprzyjającym ich zdrowiu. To ich prywatna sprawa i... na tym poprzestańmy. Na pewno też nie będę pisał nic o "żywych tarczach", co zresztą uważam za polityczną dyskwalifikację osoby, która użyła takiego sformułowania. Skupię się wyłącznie na przewidywanych efektach protestu, bo one są (a przynajmniej powinny być) dla całego środowiska najistotniejsze.

Najważniejsze - bez względu na to, z jakimi ustaleniami protestujący opuszczą (z własnej woli) Sejm, będą mieli podstawy do ogłoszenia sukcesu. Oczywiście jeśli będą chcieli to zrobić, ale raczej wątpię, by przedstawiali swoją akcję jako nieskuteczną, choć powodów ku takiemu postawieniu sprawy również można kilka znaleźć, o czym napiszę w dalszej części tekstu. Ale wiadomo już teraz, że w wyniku tego przedsięwzięcia renta socjalna zostanie zrównana z najniższą emeryturą, co stanowiło jeden z postulatów i to w pełni realnych do zmierzenia. Cała reszta jest w tym momencie wielką niewiadomą, ale wydaje mi się, że coś jeszcze uda im się ugrać. Wprawdzie wątpię czy będzie to całe 500 złotych dodatku rehabilitacyjnego na miesiąc dla osób od urodzenia będących niepełnosprawnymi w stopniu znacznym, ale coś jeszcze powinno strajkującym wpaść. Zwłaszcza w sytuacji, gdy mój felieton sprzed kilku tygodni "Jak Żyd po pustym sklepie" okazuje się bardziej proroczy, niż przypuszczałem i dość rychłe odejście Jarosława Kaczyńskiego z polityki staje się scenariuszem całkiem możliwym do zrealizowania.

Tyle tylko, że skutki akcji sięgają o wiele głębiej, niż większość społeczeństwa sądzi. Po pierwsze: jestem przekonany, że przez nią zostanie zakonserwowany system świadczeń dla pozostałych grup osób niepełnosprawnych. Zarówno w wymiarze 153 zł zasiłku pielęgnacyjnego, który myślę, że pozostanie na obecnym poziomie przez kolejne minimum trzy lata, jak i na przykład zasiłków dla opiekunów osób, u których niepełnosprawność powstała w wieku dorosłym. Po drugie: nie zawsze renta socjalna przyznawana jest na stałe. Najczęściej osoby ją pobierające muszą się co jakiś czas stawiać na komisjach w ZUS-ie. Stawiam dolary przeciw orzechom, że w ciągu najbliższych paru lat liczba tych rencistów zmniejszy się o co najmniej kilkadziesiąt tysięcy. To samo zresztą tyczy się osób pobierających inne renty i to nawet bez ogłoszenia powszechnej weryfikacji świadczeń. Po trzecie: przykro to powiedzieć, ale protestujący dali się podejść władzy w sposób wręcz dziecinny. Głosząc wszem i wobec, że dodatek 500 złotych jest im potrzebny na rehabilitację swych podopiecznych, pozwolili się podpuścić rządowi, który ogłosił, że oto właśnie daje im ową rehabilitację bez ograniczeń. I choć ta "propozycja", obecnie przekuta już na podpisane przez prezydenta rozwiązania ustawowe, jest bez wątpienia picem, spora część społeczeństwa w nią uwierzyła. Podsyciły to zresztą same koczujące w Sejmie matki, mówiąc na żywo przed kamerami, że interesuje je "żywa gotówka" na kina i baseny. Późniejszym zreflektowaniem się myślę, że zbyt wiele nie uratowały. Nie tylko spowodowały odwrót od protestujących (a tym samym też i od samych niepełnosprawnych) sporej części Polaków, ale również zatrzymały spadek poparcia dla rządu.

Po czwarte i myślę, że najważniejsze: protest z pewnością co najmniej nie pomógł w przygotowaniu profesjonalnego systemu wsparcia dla osób niepełnosprawnych w Polsce. Myślę, że raczej podniósł restrykcyjność przyszłego systemu orzecznictwa, co odbije się czkawką de facto na wszystkich. Mniej osób otrzyma świadczenia, za to wcale nie więcej dostanie praktyczną pomoc przydatną w normalnym funkcjonowaniu w społeczeństwie. A przypomnę, że nie bez powodu wszystko miało działać równolegle.

Oczywiście pewności co do powyższych tez nie mam, bo też i zmiany mogą teoretycznie zajść nawet w czasie pomiędzy przesłaniem tego tekstu redaktorowi naczelnemu a publikacją. Jednakże dotychczasowy przebieg wydarzeń sprawia, że panuje we mnie coraz mniejszy optymizm. Zastępuje go przekonanie o zmarnowanej szansie i wylaniu dziecka z kąpielą.