Nie mogłem przepuścić okazji na podsumowanie świeżo zakończonego sezonu tzw. Ekstraklasy. Sezonu, który wprawdzie trudno uznać za przełomowy, za to stężenie absurdu było w nim tak potężne, że z pewnością zostanie zapamiętany. Choćby z powodu przerwania przez kibolskie bydło meczu decydującego o mistrzostwie kraju. Albo strzelania z rakietnic na derbach Krakowa oraz finale Pucharu Polski. Albo ze względu na wprowadzenie VAR-u, z którym okazało się, że nasi sędziowie mają mniejszy problem od arbitra prowadzącego finał Pucharu Niemiec. Albo "rozmowy motywacyjnej" kibiców Legii z piłkarzami na klubowym parkingu po porażce w jesiennym meczu z Lechem. Albo kilkudziesięciu innych historii, które skrupulatnie opisał portal Weszło. W niniejszym tekście krótko podsumuję każdą z drużyn, zawierając elementy, które jako pierwsze przychodzą mi do głowy, gdy pomyślę o danym klubie w minionym sezonie.

1. Legia Warszawa - jaka liga, taki mistrz. Jedenaście porażek w lidze, trzech trenerów na karuzeli, stary skład, błyskawiczne odpadnięcie w pucharach z ekipami z Kazachstanu i Mołdawii. A jednocześnie niekwestionowane (na tle konkurencji) mistrzostwo kraju, zdobycie Pucharu Polski oraz tytuł Bramkarza Sezonu dla 38-letniego Arkadiusza Malarza. I duże perspektywy na powtórkę w kolejnym sezonie. W każdych rozgrywkach.

2. Jagiellonia Białystok - ten klub nigdy nie zdobędzie mistrzostwa Polski. Tam musi tkwić jakaś blokada powodująca, że niezależnie od ilości obcokrajowców w drużynie i osoby trenera zawsze musi się coś wywrócić. Jakoś tego jednak nie żałuję. Wystarczy, że przypomnę sobie padakę, jaką odstawili w Lidze Europy.

3. Lech Poznań - powiedzieć, że to rozczarowanie sezonu, to jak zamilknąć. Na papierze kadra mocniejsza niż w Legii, a na pewno bardziej perspektywiczna. Klub koszący - jak na polskie warunki - gigantyczne pieniądze z transferów. Nawet trener z nazwiskiem coś tam mówiącym w Europie. A tu znowu klops! No i do tego jeszcze kibole-kretyni. Choć z drugiej strony... Odpadnięcie z pucharów przy pustym stadionie boli chyba trochę mniej.

4. Górnik Zabrze - Trener Roku, skład w zdecydowanej większości polski, a do tego młody. Obcokrajowcy tylko tacy, którzy naprawdę coś wnoszą, z Igorem Angulo na czele. Mieli spory kryzys na początku tego roku, ale go opanowali. Teraz tylko kwestia, aby nie stracili pary na kolejny sezon. Co bez Rafała Kurzawy będzie na pewno bardzo trudne.

5. Wisła Płock - totalnie bez rozgłosu o maluteńki włosek przegrała bój o "pocałunek śmierci", czyli prawo gry w europejskich pucharach. Skład kompletnie bez gwiazd, a jednak poukładany. I w sporej mierze polski.

6. Wisła Kraków - tę drużynę można określić jednym słowem, czyli "Carlitos". Dosłownie jednym piłkarzem grali do ostatniej chwili o europejskie puchary. To znaczy nie do końca ostatniej, bo Piłkarz Sezonu nie mógł w finałowej kolejce grać. Skład niestety w sporej mierze wiekowy i coraz mniej polski. Nie sądzę, by w kolejnym sezonie "Biała Gwiazda" zajęła wyższą pozycję w lidze.

7. Zagłębie Lubin - miejsce całkowicie nieadekwatne do potencjału składu. To powinien być klub rokrocznie zajmujący miejsce w pierwszej "czwórce". Może należałoby zaryzykować i sprowadzić z zagranicy trenera z nazwiskiem na miarę Nenada Bjelicy?

8. Korona Kielce - czyli Gino Lettieri. Trenerski nieudacznik, który miał czyścić buty Maciejowi Bartoszkowi, okazał się gościem, który poukładał ten klub. Co prawda w rundzie finałowej piłkarze nie za bardzo przykładali się do swoich obowiązków, całkowicie zadowalając się utrzymaniem w lidze, lecz czuję, że szkoleniowiec zrobi z tym porządek.

9. Cracovia - potencjał większy niż miejsce w tabeli. Aczkolwiek tu też można powiedzieć, że cały sezon opierali na jednym zawodniku, czyli Krzysztofie Piątku, który najpewniej odejdzie teraz za granicę. I znów czeka nas wagon obcokrajowców w składzie "Pasów".

10. Śląsk Wrocław - wstyd, żeby drużyna z takiego wielkiego miasta i tak wypasionym stadionem zajmowała tak niską pozycję w tabeli.

11. Pogoń Szczecin - gdyby nie zmiana trenera pod koniec zeszłego roku, to "Portowcy" musieliby zaznać goryczy degradacji. Jedno z największych rozczarowań sezonu.

12. Arka Gdynia - w tym sezonie większy niedosyt niż w poprzednim. Do tego stopnia, że władze klubowe pożegnały się z trenerem Leszkiem Ojrzyńskim. Choć trzeba oddać tej drużynie, że zaprezentowała się w Europie najlepiej spośród wszystkich naszych ekip. I tak zresztą przegrywając z Duńczykami.

13. Lechia Gdańsk - wstyd, żeby drużyna z takiego wielkiego miasta i tak wypasionym stadionem zajmowała tak niską pozycję w tabeli. Tylko jeszcze większy niż w przypadku Śląska.

14. Piast Gliwice - ekipa mająca furę szczęścia, że nie pożegnała się z tzw. Ekstraklasą za sprawą swoich kiboli. Coś czuję, że za rok też się w niej utrzyma.

15. Termalica Bruk-Bet Nieciecza - symbol przaśności rodzimej ligi żegna się z nią w pełni zasłużenie. Zbiorowisko szrotu głównie zza południowej granicy, zarządzane w sposób co najmniej dziwny. W przyszłym sezonie prorokuję mu los Górnika Łęczna.

16. Sandecja Nowy Sącz - wspominałem już o tym w innym tekście, ale teraz to powtórzę: mecze tej drużyny byłyby całkowicie nie do oglądania, gdyby nie powstało radio Weszło FM. Choć transmisje z tej rozgłośni mają co najmniej kilkusekundowe opóźnienie w stosunku do obrazu telewizyjnego, to i tak stanowiły panaceum na popisy tej zbieraniny. A ponieważ klub ten znalazł się de facto bez stadionu, również i w przyszłym sezonie czekają nas emocje w derbach gminy Żabno z ekipą z Niecieczy.

Taki to był miniony sezon. Teraz czeka nas Mundial, a jeszcze w jego trakcie rozpocznie się kolejna edycja europejskich pucharów. Coś czuję, że reprezentacja - jak i przed dwoma laty - da nam zdecydowanie więcej radości od drużyn klubowych.