Wiadomo już, że wybory parlamentarne odbędą się 13 października. Wiadomo też (co akurat było znane od dawna), że czeka nas kampania, która najmniej będzie miała wspólnego z tym, z czym powinna mieć najwięcej - ze sprawami merytorycznymi. Zamiast tego mamy i mieć będziemy histerie, hejty, robienie z rzeczywistych nadużyć władzy tragikomiczną farsę i generalny kociokwik. Ostatnio rozbawił mnie "apel współpracowników Tadeusza Mazowieckiego" - u zamieszczony w "Gazecie Wyborczej" - aby odsunąć od władzy Prawo i Sprawiedliwość. Tak jakby w dalszym ciągu środowisko to nie pamiętało, dlaczego cztery lata temu przegrało wybory z kretesem. W Zamościu też zresztą mamy osoby, które co i rusz wklejają w mediach społecznościowych teksty wspierających poprzednią władzę środków masowego przekazu. Zazwyczaj bez żadnych własnych sformułowań poza aktami strzelistymi w stylu "bezprzykładnej destrukcji państwa". Jaki to ma wywołać efekt w społeczeństwie poza potwierdzeniem "zafiksowania" tych osób - z pewnością odmienny od zamierzonego. Niemniej nie oznacza to, że krytyka obozu obecnej władzy z zasady nie jest uzasadniona.

Bo choć do wyborów pozostało jeszcze około półtora miesiąca, to pewne decyzje w tej sprawie podjąłem już teraz. Z całą pewnością bowiem nie tylko nie poprę najmocniej gardłującej opozycji, ale również Prawa i Sprawiedliwości - partii w tym momencie rządzącej.

Piszę w tym miejscu od kilkunastu lat, więc wiem, iż spektrum Szanownych Czytelników jest nadzwyczaj szerokie - od osób aktywnie wspierających PiS, do tych, którzy najchętniej zrównaliby tę partię z ziemią. Zdaję sobie sprawę zatem, że będzie bardzo ciężko uniknąć zaszufladkowania po poprzednim akapicie. Niemniej zachęcam do zapoznania się z uzasadnieniem mojego zdania, bo tylko wtedy lektura niniejszego tekstu będzie miała sens. Podkreślić chcę zatem, że na wspomnianą decyzję nie miały wpływu rzeczywiste afery, aferki i pseudoafery, jakie przez lata wynajdywano. Nawet te największe nie miały zasięgu takiego, jak choćby afera hazardowa czy Amber Gold, o których sympatycy opozycji raczą nie pamiętać. Idzie mi o rzecz, której politykom ja z zasady nie wybaczam - o nieudolność. Nieudolność w dwóch kwestiach, w których aż się prosi o konkretne efekty.

Rzecz pierwsza: brak rozliczeń aferzystów z poprzedniej władzy. Teza forsowana przez opozycję, że żadnych afer zwyczajnie nie było, jest zwyczajną kpiną z ludzkiego rozumu i splunięciem w twarz całemu Narodowi. Rządowi udało się uruchomić naprawdę duże - a co za tym idzie kosztowne - programy socjalne, które - według opozycji - miały pogrążyć nas w kryzysie rodem z Grecji w zasadzie od samego początku. Nie tylko nie pogrążyły (choć nie twierdzę, że za jakiś czas faktycznie nie pogrążą), ale deficyt budżetowy w 2015 roku wynosił ponad 42 mld, podczas gdy w 2018 roku niewiele ponad 10 mld zł. Wystarczyło zatem uszczelnić system podatkowy, aby dochody państwa znacznie wzrosły. Pytanie zasadnicze - co się działo w poprzednich latach, że "pieniędzy nie było i miało nie być", parafrazując byłego ministra finansów? Co się takiego działo, że w 2016 roku zysk z podatku VAT pochodzącego z handlu paliwami wyniósł aż 20 proc. w stosunku do roku 2015? Wszak normą jest wzrost kilkuprocentowy. Słowem, naprawdę nie ma bata - za rządów Donalda Tuska i Ewy Kopacz musiano kraść i to naprawdę potężne sumy. Ma ktoś z tego tytułu zarzuty? Ano nikt...

Rzecz druga: co z wrakiem Tupolewa? Platforma Obywatelska była krytykowana za to, że nie sprowadziła do Polski wraku samolotu, który rozbił się w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 roku. PiS miał to zmienić. Taki był m.in. cel powołania komisji Antoniego Macierewicza. Tymczasem chała. Były szef MON w kółko powtarza o konieczności prowadzenia dalszych badań oraz "porażających faktach", jakie komisja poznała. To o wiele za mało, ale prawda też jest taka, że raczej niewielki procent społeczeństwa ta kwestia jeszcze interesuje. Mnie jednak interesuje. I domagam się skuteczności, zaś za jej brak wycofuję swoje zaufanie. Jaka partia zatem w zamian? Poczekam do finalnego zamknięcia list wyborczych, ale wybiorę raczej któreś z niewielkich ugrupowań. Uczynię to jednak ze spokojnym sumieniem.

I na koniec news. 26 sierpnia założyłem się z posłem Jarosławem Sachajką, że jeśli w nadchodzących wyborach otrzyma on mandat poselski (w co zresztą średnio wierzę), w kolejnych wystartuje już jako reprezentant Polskiego Stronnictwa Ludowego - bez jakichkolwiek wzmianek o Kukiz'15. Stawka jest niebagatelna, bo 10 tysięcy złotych. Jakoś dziwnie jestem spokojny o swój majątek.