Zacznijmy od całkowitych podstaw. Co należy zrobić, aby osiągnąć cel? Przede wszystkim należy go określić. Inaczej - odróżnić cel od środków do niego prowadzących. Przykładowo jeśli celem młodego małżeństwa jest zamieszkanie na swoim, to mniej istotne są takie sprawy, jak np. wielkość mieszkania czy jego lokalizacja. Nie żeby były to kompletnie nieistotne elementy, ale schodzą zdecydowanie na drugi plan, jeśli para widzi, iż dłuższy czas mieszkania po rodzinie będzie wszystkim szkodził. Wówczas może nie do końca bierze się to, co jest, ale też i nie narzeka się na dokonany wybór, eksponując jego słabsze strony. Tym bardziej, że ideał rzadko kiedy udaje się osiągnąć.

Przypomniałem to wszystko, gdyż początek kampanii przed wyborami prezydenckimi zdaje się powyższej teorii zdecydowanie zaprzeczać. Teoretycznie bowiem znów mamy do czynienia z wyborami "PiS - antyPiS", ale w praktyce trudno coś takiego dostrzec. Bo choć po jednej stronie mamy reprezentanta partii rządzącej, w postaci urzędującego prezydenta, to istnieje pewien kłopot z określeniem jego rywali. Nie tylko dlatego, że Krzysztof Bosak z Konfederacji nie jest klasycznym antyPiS-em. Przede wszystkim - trudno określić, czego tak naprawdę chcą ugrupowania tworzące wiosną ubiegłego roku Koalicję Europejską.

Koalicja Obywatelska wystawiła Małgorzatę Kidawę-Błońską, Lewica Roberta Biedronia, zaś Polskie Stronnictwo Ludowe - Władysława Kosiniaka-Kamysza. Obserwując kampanię ich wszystkich mam ubaw po pachy. Szczególnie w postaci pierwszej z wymienionych osób, bo zauważyłem, iż jej zwolennicy podkreślają mnóstwo elementów, które do pani Kidawy-Błońskiej zwyczajnie nie należą. Na przykład w ostatni weekend rozpływali się nad efektami graficznymi podczas jej konwencji wyborczej. Ostro pilnują się jednak, aby pani kandydatki nie zacytować. Nie dziwię się im zupełnie, bo pani Małgorzata już przez te kilka pierwszych tygodni bieżącego roku nagadała tyle głupot, że starczyłoby na całą kadencję prezydencką i nie widać, by wyczerpała limit. Lewica z uporem lepszej sprawy usiłuje twierdzić, że początku ubiegłego roku - gdy Robert Biedroń utworzył Wiosnę, która miała się wyraźnie odciąć od reszty polskiej lewicy - w ogóle nie było, a sam Biedroń w Parlamencie Europejskim znalazł się jedynie przypadkiem "i tak już został". Szkoda mi jednak PSL-u, bo choć też nie robi kampanii bez błędów, to ona jedyna mogłaby mieć sens. Tyle, że nie ma sensu, za co "ludowcy" mogą podziękować kolegom i koleżankom z opozycji.

Władysław Kosiniak-Kamysz w sondażach pierwszej tury dzierży trzecie, a najczęściej czwarte miejsce - za Dudą, Kidawą-Błońską i Biedroniem. Zupełnie inaczej jednak wygląda sprawa tury drugiej. Tu sondaże pokazują jednoznacznie, że Kosiniak-Kamysz jest jedynym kandydatem, który ma szansę wygrać z Andrzejem Dudą. Serdecznie współczuję liderowi PSL-u, bo domyślam się, jak wielką frustrację musi z tego powodu odczuwać. Nie wiem czy ta strona sceny politycznej usiłuje dobić jeszcze jakiegoś targu z resztą opozycji, ale wiem na pewno, że każdy dzień utrzymywania obecnej sytuacji będzie szkodził temu całemu obozowi. W efekcie w drugiej turze znajdzie się Duda z Kidawą-Błońską, którego to starcia wynik jest więcej niż pewny. Wtedy opozycja ponownie zawyje o "ciemnogrodzie" i "wyprowadzaniu Polski z Europy". Ale o swojej głupocie nawet się nie zająknie.