W ostatnim tygodniu przed pierwszą turą wyborów prezydenckich spośród naprawdę wielu tematów, jakie pasowałyby do omówienia w tych okolicznościach uznałem, że poruszyć należy kwestię, która wymaga tego z większej liczby powodów niż wcześniej. Przede wszystkim dlatego, że przeciętny człowiek zapytany o nią ma ogromne trudności, by wyjaśnić o co chodzi. A to oznacza, że ludzie jej naprawdę nie rozumieją. Zwłaszcza jeśli usiłuje im się wmawiać błędne pojmowanie rzeczywistości. Jednym w sensie wydarzeń, których nie obserwują, innym w kwestii ich interpretacji.

Katarzyna Kolenda-Zaleska wyrzuciła z prowadzonej przez siebie rozmowy na antenie TVN24 posła Jacka Żalka, gdy ten stwierdził, że LGBT "to nie są ludzie, to jest ideologia". Natychmiast zapanowało święte oburzenie jakoby poseł obdzierał mniejszości seksualne z człowieczeństwa. Potem przeniosło się to na posła Czarnka i prezydenta Dudę. Powielane to było przez tak wiele osób, że gołym okiem było widać, iż jest to efekt albo ich podłości, albo zaufania niewłaściwym osobom wygłaszającym powyższy przekaz. Co ciekawe jednak, kiedy zaproponowałem, aby w imię zgody narodowej strona popierająca rząd uznała, że jego poplecznicy stwierdzili, iż "LGBT to nie są ludzie", zaś strona - umownie - opozycyjna, że według Donalda Tuska "polskość to nienormalność", natychmiast miałem odzew jakobym usiłował zastosować manipulację. Przyganiał kocioł garnkowi...

Prawda jest bowiem taka, że poseł Żalek powiedział najczystszą prawdę. Co więcej, prawdę boleśnie uderzającą w środowiska głoszące ideologię LGBT. Nie chodzi w niej bowiem o jakiekolwiek kwestie związane z człowieczeństwem. Wręcz przeciwnie - wszystko usiłuje się w niej postawić do góry nogami, co szkodzi przede wszystkim osobom nieheteronormatywnym. I spora część z nich doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Zacznijmy od tego, że w Polsce homoseksualizm nigdy nie był karany. Owszem, w Wikipedii możemy natrafić na informację o karach za to występujących "na ziemiach polskich", jednakże nawet tam zastrzega się, że chodzi o pierwszą połowę XIX wieku i terytoria tzw. Królestwa Polskiego, czyli ziemie będące pod zaborem rosyjskim, a tym samym pod rosyjskim prawem. To diametralnie odmienna postawa od Europy Zachodniej, gdzie ostatni skazani za homoseksualizm wychodzili z więzień jeszcze w tym stuleciu. I trudno nie odnieść wrażenia, że obecne działania tamtejszych władz mają korzenie w postawie sprzed tak niewielu lat. W Polsce zaś sprawy seksualne nigdy nie były na piedestale. Przychodziło się do szewca, który dla społeczeństwa był po prostu szewcem, ewentualnie panem Józkiem. Ludzi interesowało tylko to, jakim ten pan jest człowiekiem i czym się zajmuje. To, że nie założył rodziny przez całe życie i mieszkał z panem Mietkiem - z zawodu cenionym hydraulikiem - było dla ludzi po prostu informacją bez większego znaczenia. I nie są to bynajmniej moje wnioski, tylko znanego lewicowego socjologa - a obecnie posła - Macieja Gduli, który nie tak dawno robił badania na wsiach. Badani o takich parach, jak wspomniałem wyżej, mówili po prostu "To ich prywatna sprawa" i temat się kończył.

Ideologia LGBT podchodzi do tych spraw zupełnie inaczej. Tam chodzi o coś dokładnie odwrotnego - aby wykrzyczeć społeczeństwu w twarz, że są osobami o odmiennej orientacji i dlatego potrzebują konkretnych przywilejów, równych parom heteroseksualnym. I choć praktycznie wszystko, co chcą osiągnąć i co wydaje się niegroźne dla ogółu, da się wykonać również obecnie dostępnymi w prawie metodami, dla nich to za mało. Do tego stopnia, że miano homofoba można uzyskać już za stwierdzenie, iż obecny stan prawny w zakresie mniejszości seksualnych jest w porządku. Dziś trzeba mówić, że to "prawo jest homofobiczne". W tym także sławetna Konstytucja RP, mówiąca o małżeństwie jako "związku mężczyzny i kobiety", w rzekomej obronie której staje tak wiele osób również od Marszów Równości. Czyli od cyrków objazdowych, złożonych z osób praktycznie niezwiązanych z samym miejscem danej parady, branych jedynie do podkreślenia frekwencji na marszu. Oburzonym na to skrajnie homofobiczne zdanie przypominam, że na Marszu Równości w Zabrzu (obejmującym kilkumilionową konurbację górnośląską) pojawił się jedynie jego organizator (mój znajomy zresztą). Czemu tylko on? Bo cała reszta umyślnych pojechała na wcześniej zaplanowany marsz w Gorzowie Wielkopolskim. To chyba najlepiej oddaje rzeczywistą skalę problemu, jaki mamy w naszym kraju.

Naprawdę lepiej po prostu żyć normalnie aniżeli na siłę pokazywać, że jest się innym od reszty społeczeństwa.