Obecne serwisy informacyjne w polskich stacjach telewizyjnych są dosyć jednostajne. Ma się niekiedy wrażenie, że redaktorzy niektóre tematy muszą wręcz wymyślać, bo w kraju panuje taki spokój, że gdyby nie PiS, to byłoby już kompletnie nudno.

Partia do niedawna rządząca stara się zaś, by za wszelką cenę ułatwić życie dziennikarzom i produkuje mniej lub bardziej sensowne historyjki o tym, jak grupka złych dysydentów wprowadza ferment w partyjnych kręgach i dlatego albo wrócą do uprzednio zajmowanego szeregu, albo wywali się ich z Prawa i Sprawiedliwości. To jednak jest właściwie jedyny news, który można przedstawić dodając trochę dramaturgii w mediach. Poza tym niemal nie widać, że mamy jakiś rząd i parlament. Pozostałe trzy partie w Sejmie zdają się robić swoje poza kamerami, o ile w ogóle są między nimi jeszcze jakieś różnice. Wprawdzie trochę emocji starał się wprowadzić do tej atmosfery LiD, który obiecał zagłosować przeciw wotum zaufania dla rządu Donalda Tuska, ale gdy usłyszałem, iż jedynym ku temu powodem było to, że po prostu LiD jest w opozycji, to uznałem tę postawę za wyłącznie pro forma i chyba się nie pomyliłem.

W każdym razie póki co jest spokój, wszyscy są w wyśmienitych nastrojach, PO w jednym z sondaży ma już 58 procent poparcia, a prowadzący "Szkło kontaktowe" całkiem serio zaczynają się zastanawiać czy jak tak dalej pójdzie, to nie przekształcić tego programu w miejsce, gdzie każdy będzie mógł ogłosić całemu światu, że na przykład dziś został szczęśliwym ojcem. Wprawdzie z góry zastrzegają, iż nie wierzą, że ta sielanka utrzyma się jakoś bardzo długo, ale na wszelki wypadek szykują nowe warianty dla swego programu.

Dzięki obecnej idylli można było jednak naprawdę w pełni docenić wydarzenie bez wątpienia historyczne, czyli pierwszy w dziejach awans polskich piłkarzy do mistrzostw Europy! Okazało się, że to naprawdę nie jest sztuka nie do wykonania, choć po prawie półwieczu niepowodzeń na tym polu niektórzy do grona przyczyn takiego stanu rzeczy byli skłonni wpisywać wręcz siły nadprzyrodzone. Tymczasem wystarczyło, że zaczął u nas pracować naprawdę fachowiec z prawdziwego zdarzenia, a awans rychło się pojawił, choć grupa nasza była, według opinii wielu fachowców, najtrudniejsza i najbardziej wyrównana ze wszystkich. Końcowy wynik, czyli pierwsze miejsce w grupie, zamknął usta rodzimym "specjalistom", którzy ataki na Leo Beenhakkera czynili praktycznie od chwili ogłoszenia jego nominacji, oznaczającej zamknięcie się kadry na "polską myśl szkoleniową". Można być prawie pewnym, że obecna cisza skończy się najdalej za 7 miesięcy, a więc po odpadnięciu naszej reprezentacji z austriacko-szwajcarskiego EURO i to nawet jeśliby się to stało po meczu ćwierćfinałowym lub półfinałowym. Holendra uratuje od bezmyślnej krytyki przynajmniej finał, aczkolwiek jak sobie przypomnę co niektórzy mówili po przegranej grze o złoto mistrzostw świata siatkarzy o Raulu Lozano, to zaczynam mieć obawy czy srebrny medal przyjmie się na pewno entuzjastycznie. Zmartwienie to jednak na kolejne miesiące. Na razie miejmy w głowie przede wszystkim obecny sukces - o reszcie Beenhakker już na pewno myśli.

Media czynią wszystko, byśmy czuli, że żyjemy w czasie autentycznego przełomu. Jeśli chodzi o sferę polityczną, to mam wątpliwości, choć z pewnym zadowoleniem przyjmuję, iż mówi się dużo częściej o przełomie, aniżeli o powrocie do starych i świetnych czasów III RP. Przynajmniej coraz mniej osób stara się marginalizować ówczesne patologie. Co do sfery piłkarskiej jednak - jestem w pełni świadomy historyczności chwili. Mam tu na myśli nie tylko sam fakt awansu do mistrzostw Starego Kontynentu, ale i autentyczną nową jakość, jaka pojawiła się w naszym futbolu, choć na razie tylko w mierze reprezentacyjnej. Coś już zostało zrobione i jest poważna nadzieja, że pójdzie to w dobrym kierunku. Módlmy się tylko, by nie wróciły stare czasy i powrót ludzi ze "środowiska piłkarskiego" na z góry upatrzone i niezwykle czołowe pozycje.