W minioną środę oddawałem się rozpuście, to znaczy - przysłuchiwałem się sejmowej debacie nad projektem ustawy budżetowej. Taka debata ma w sobie coś z kabaretowego, albo nawet cyrkowego widowiska. Przedstawiciele poszczególnych klubów poselskich udają wielkich znawców finansów publicznych i w ogóle - straszliwych mądrali. Tymczasem z góry wiadomo, co na temat projektu budżetu powiedzą.

Jeśli należą do koalicji rządowej, będą wychwalać budżet pod niebiosa, jaki to on jest "rozważny", jakie to fundamenty kładzie pod pomyślność całego narodu - i tak dalej. Jeśli natomiast są w opozycji - wówczas nie zostawiają na ustawie budżetowej suchej nitki.

Tak też było i podczas środowej debaty. Platforma Obywatelska złożyła wniosek o odrzucenie projektu już w pierwszym czytaniu. Inne kluby opozycyjne były bardziej powściągliwe. Nie dlatego, żeby lepiej oceniały projekt, tylko dlatego, ze mają niższe notowania w sondażach i instynkt samozachowawczy podpowiada im, ze nie należy przeciągać struny.

Wiadomo bowiem, że w razie nie uchwalenia budżetu do 29 stycznia, prezydent Kaczyński może rozwiązać Sejm. Oczywiście każdy klub odgraża się, ze on żadnych wyborów się "nie boi", ale wszyscy wiedzą, że jest to kłamstwo jeszcze bardziej bezczelne, niż statystyka.

Przypadkiem zupełnie osobliwym jest Samoobrona. Stosunek mężów stanu z tego klubu parlamentarnego do projektu budżetu zależy od tego, czy Andrzej Lepper zostanie wicepremierem, czy nie. Jeśli zostanie - to budżet będzie dobry. Jeśli nie - to budżet będzie zły. Nie chcę wcale powiedzieć, by ci mężowie stanu byli gorsi od mężów stanu z innych klubów. Broń Boże. Oni są tylko bardziej szczerzy.

Bo kiedy inne kluby tworzyły koalicje rządowe, budżety były całkiem podobne do obecnego projektu. Też miały deficyty, też drenowały gospodarkę podatkami, a płynność finansową państwa podtrzymywały poprzez sprzedawanie obywateli w niewolę lichwiarskiej międzynarodówce.

Mężowie stanu w ogóle mają skłonność do tak zwanych absurdalnych dowcipów. Jednym z nich jest pogląd, jakoby budżet bywał zbawienny, albo fatalny - w zależności od tego, czy dowcipkuje koalicja, czy opozycja - dla gospodarki. Tymczasem dla gospodarki największym problemem jest właśnie państwo i jego regulacje.

To one zmuszają ludzi do uciekania w szarą strefę, czyli w gospodarczą konspirację. To dzięki ich poświęceniu już około 30% Produktu Krajowego Brutto powstaje w szarej strefie. Dzięki ich poświęceniu gospodarka funkcjonuje, mimo działalności polityków.