Już za kilka dni będzie 1 maja. Przez dziesiątki lat hucznie obchodzone Święto Pracy, Święto Klasy Robotniczej. Wielkie pochody przeszły już jednak do historii. O święcie przypominać będą jedynie wywieszone na budynkach urzędowych flagi narodowe i "unijne", które od pewnego czasu zastąpiły czerwone sztandary oraz raczej kameralne spotkania.

Zamojskie środowiska lewicowe będą świętować na pikniku, a w części oficjalnej uroczystości złożą kwiaty pod dwoma tablicami- tablicą upamiętniającą pobyt marszałka Józefa Piłsudskiego w Zamościu oraz tablicą upamiętniającą urodzoną w naszym mieście Różę Luksemburg.

Patrząc na zestawienie tych dwóch postaci, zauważam pewną - żeby nie powiedzieć za dużo - niekonsekwencję w działaniach zamojskiej lewicy.

Wybór Róży Luksemburg jest jak najbardziej zasadny i wcale mnie nie dziwi. W końcu to wielka działaczka międzynarodowego ruchu robotniczego, przeciwniczka polskich dążeń niepodległościowych i wszelkich objawów patriotyzmu, nawet wewnątrz Polskiej Partii Socjalistycznej. Takie ideały były i jak się okazuje są nadal czczone przez ugrupowania lewicowe. Nic się w tej kwestii nie zmieniło.

Ale jak się do tego ma postać Józefa Piłsudskiego? Czym on sobie zasłużył na kwiaty?

Przecież przez długie lata był to człowiek wyklęty przez tych samych, co teraz będą upamiętniać jego pobyt w Zamościu. Skąd taka nagła zmiana? Nawet dziecko wie, że w odróżnieniu do Róży Luksemburg, był orędownikiem dążeń niepodległościowych, co więcej, odzyskanie niepodległości naszego kraju odbyło się przy jego wielkim udziale.
Czyżby zamojska lewica - wzorem Lecha Wałęsy - była za, a nawet przeciw?