Poprzedni mój felieton był chyba tekstem, który wzbudził największe zainteresowanie u odbiorców spośród wszystkich moich publikacji na tych łamach. Wprawdzie frekwencja najwyższa nie była, ale za to odzew jak najbardziej. Chciałbym z tego miejsca gorąco za niego podziękować i przy okazji zauważyć, że jednak warto czasem poświęcać miejsca detalom, gdyż to właśnie z nich składa się życie jako takie.

Maj to miesiąc, na który czeka większość studentów. Naturalnie nie mam tu na myśli czekających żaków zaliczeń i czasami pierwszych egzaminów. Myśl o tym młodzi starają się odsunąć z reguły możliwie daleko w czasie. Zanim bowiem nadejdzie czas konieczności siedzenia w notatkach, skryptach i książkach, po drodze mamy jeszcze czas radosnej beztroski, czyli tak zwane juwenalia. Jako zaś, że przynajmniej usiłujemy kreować się na ośrodek akademicki, to i u nas nie mogło tego typu imprezy zabraknąć. Jak najbardziej doceniam fakt, że zamojscy studenci również mają okazję zabawić się na imprezie przeznaczonej specjalnie dla nich. Na szczęście minęły już czasy, w których traktowano juwenalia jako coś absolutnie zbędnego lub wręcz przeszkadzającego młodzieży, a tak było w Zamościu jeszcze nie tak dawno temu. Patrząc od tej strony należą się organizatorom naprawdę duże słowa uznania.

Ale szczegóły już takie super nie są. Po pierwsze juwenalia zamojskie potrwają strasznie krótko. Jeden dzień trwania imprezy (bo dyskoteka "dzień przed" jest dla mnie jakaś ciężka do zaakceptowania jako element imprezy głównej) niejako zrównuje ją rangą do jakiegoś po prostu większego festynu, w którym uczestnicy nie zdążą się nawet rozgrzać zabawą, a już trzeba będzie sprawę w tym roku kończyć. Po drugie - można mieć w pełni uzasadnione pretensje co do programu juwenaliów, gdyż praktycznie jedynym wartym zainteresowania wydarzeniem jest w nich wieczorny koncert. Po trzecie - obsada tego koncertu niestety klasyfikuje nasze miasto nie tam, gdzie chcielibyśmy je umiejscawiać pod względem poziomu. Z całym szacunkiem, ale jeśli wszystko się sprowadza do występów Szymona Wydry i Code Red, to ogarnia mnie pewne zniesmaczenie. Oba te podmioty bowiem nie prezentują godnego Zamościa poziomu artystycznego i chyba wszyscy poważni krytycy muzyczni są ze mną tutaj w pełni zgodni. Niemniej z dwojga złego zawsze trochę lepszym rozwiązaniem będzie zorganizowanie imprezy słabej niż żadnej, nawet jeśli po zamojskiej Starówce mają rozbrzmiewać chóralnie śpiewane "Kanikuły".

A tak już abstrahując od Zamościa, to muszę w pełni poważnie stwierdzić, iż stolica naszego województwa tym razem przygotowała naprawdę najlepsze juwenalia w kraju. Nie dość, że czas ich trwania wynosi prawie 2 tygodnie i codziennie odbywają się jakieś imprezy, czego nie można powiedzieć na przykład o Warszawie, to jeszcze ich oferta może zadowolić chyba nawet najbardziej wybrednego studenta na poziomie. Możemy zatem znaleźć w Lublinie zarówno przeglądy dobrego kina niezależnego, jak i przyzwoite programy kabaretowe, a także bardzo przekrojowe koncerty muzyczne - od Comy i zespołu Hey do Starego Dobrego Małżeństwa. Zawiódł mnie za to Wrocław, który głównym punktem swoich juwenaliów uczynił koncert, na którym wystąpią artyści będący symbolem rodzimego kiczu niemal na miarę Szymona Wydry - Doda i Feel. Gdy zestawię ambicje Uniwersytetu Wrocławskiego, który otwarcie zapowiada, że będzie najlepszym uniwersytetem w Polsce, z zaiste zabójczymi intelektualnie tekstami zaproszonych powyższych dwóch podmiotów artystycznych w rodzaju "Więc nie martw sięęęęęęę! Uśmiechnij sięęęęęęę!" albo "Słuchaj, słuchajajaj!", to już sam nie wiem czy tamtejsza dyrekcja raczy sobie prawić żarty, czy oni tak naprawdę myślą.
Choć z drugiej strony skrajnie tragicznie jeszcze nie jest - nie zauważyłem, żeby na jakichś juwenaliach miał wystąpić Piotr Rubik.

Natomiast nie do zaprzeczenia jest jedno - gdy się człowiek bawi, to automatycznie jest w lepszym nastroju, pozytywniej patrzy na rzeczywistość (i wcale nie trzeba do tego alkoholu) i na pewno jest z niego lepszy pożytek aniżeli ze smutasa. Dlatego korzystajmy z tych rozrywek do momentu, w którym nie poczujemy w sobie tzw. cofki intelektualnej.