Gdy czyta się opisy wydarzeń, których uczestnikom śmierć zajrzała w oczy mniej lub bardziej bezpośrednio, to ich częstym elementem jest coś w rodzaju filmu z całego życia, który przelatuje owym ludziom przed oczami. Jest na to wytłumaczenie medyczne, którego przytoczenia wolę się nie podejmować. Moja dziewczyna na pewno zrobiłaby to bez porównania lepiej. W każdym razie chodzi tu jakąś zachodzącą w organizmie reakcję chemiczną, która ów "przelot" niejako wymusza.

O mały włos coś takiego przytrafiłoby się mi w ostatnie czwartkowe popołudnie, kiedy to z braku miejsc na parkingu przed jednym z lubelskich urzędów postanowiłem, że wysiądę z samochodu przed parkingiem, a następnie prowadzący auto mój ojciec odjedzie poszukać wolnej przestrzeni gdzieś indziej. Gwoli ścisłości - ulica ta jest ślepa, a ruchu na niej nie było żadnego więc nie ma mowy o łamaniu przez nas przepisów. No i gdy tato zatrzymał pojazd chwyciłem teczkę z potrzebnymi dokumentami, otworzyłem drzwi, przełożyłem nogi na zewnątrz i wówczas inny samochód, na wysokości którego stał nasz, ruszył prosto na mnie. Gdyby nie krzyk ojca (jeśli o mnie chodzi, to po prostu dech mi wtenczas zaparło), to niechybnie miałbym zmiażdżone nogi. Na szczęście skończyło się na lekkim przyciśnięciu drzwi naszego auta, a co za tym idzie również moich kończyn dolnych i niemal płaczliwych przeprosinach kierowcy.

Jakoś jednak skojarzyło mi się to z obecną dyskusją na temat świeżo napisanej książki "SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii". Oto bowiem nasz były prezydent, żyjący sobie nieubogo w Gdańsku, ciągle marzący o powrocie do polityki i mający sam siebie za wielki autorytet, do którego niemal obowiązkiem jest zwracać się przy okazji każdej większej sprawy politycznej, został w swych zapędach powstrzymany. Nieważne już, że mniemanie Wałęsy o swej aktualnej (a nie tylko historycznej) wielkości było urojeniem i wie to każdy, kto ma jako takie pojęcie o polityce. Okazało się, że i stoczniowa przeszłość niegdysiejszego elektryka niesie ze sobą pewne niepożądane elementy. Choć więc nie chciał, to okoliczności zmusiły go do powrotu w lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku.

Wiem, że powyższe sformułowanie jest trochę na wyrost, bo o TW "Bolku" wiadomo od przynajmniej 16 lat. Tyle, że najpierw sprawę hucznie zamieciono pod dywan, a potem odzywała się ona przy okazji procesów sądowych, które Wałęsa wytaczał Krzysztofowi Wyszkowskiemu, co jednak opinię publiczną średnio interesowało. Wszystko to jednak blednie przy publikacji opasłej książki na ten temat, w dodatku sygnowanej przez Instytut Pamięci Narodowej. Znów mówi się o podziale społeczeństwa, robieniu sprawy na polityczne zamówienie i deptaniu autorytetów, ale przy okazji stopniowo odpuszcza się dyskusję o samych faktach, a książka ukaże się lada dzień.

Nie wiem czy ją kupię. Skoro bowiem jest ona tak dużym tomiskiem, to zapewne będzie droga. Nie sądzę też, by ktokolwiek z mojego otoczenia pomyślał o niej jako o dobrym prezencie na moje urodziny. Na pewno jednak chciałbym zaznajomić się z treścią tej pozycji, przeczytać zachowane w tej sprawie dokumenty, przeanalizować ich zawartość etc. A zrobiłbym to po to, by samemu wypracować własne stanowisko. Odnoszę bowiem wrażenie, że po raz kolejny przy okazji dyskusji na temat tej książki usiłuje się nam wmówić co mamy o niej myśleć. A chyba najważniejsze jest co sami stwierdzimy na drodze własnych przemyśleń. Mamy bowiem swoje rozumy i nawet jeśli sprawa jest trudna, to powinniśmy swoimi siłami tworzyć opinie. Najwyżej jeśli uznamy, że to nas przerasta, odstąpimy od tych działań.

Natomiast nie należy twierdzić czegoś mając za główny argument zdanie kogoś innego, bo można się na danej postaci srodze przejechać. Tu nawiążę do innych znawców - tzw. ekspertów z Polsatu prowadzących studio podczas EURO 2008, zwanych przez kibiców Żel-Klubem. Nie wiem bowiem jak Państwo, ale ja gdy widzę wymądrzających się tam Piotra Świerczewskiego, Marka Koźmińskiego, a już zwłaszcza Tomasza Hajtę, to za każdym razem oczyma duszy widzę ich popisy na mistrzostwach świata w Korei przed sześcioma laty i nadziwić się nie mogę, że po takiej kompromitacji znajdują w sobie na tyle wiele tupetu, że usiłują być mądrzejsi od naszego sztabu trenerskiego, a przede wszystkim - od Leo Beenhakkera. Tymczasem od początku relacji z Austrii kreują się na wielkie piłkarskie autorytety. W tym przypadku jednak nie mam obaw - kibice lipę wyczuli. Oby tak było nie tylko w temacie piłki nożnej.