Czy jeszcze kogokolwiek może dziwić fakt, że Józef Stalin zajmował się językoznawstwem? Ostatnie wydarzenia światowe, związane z tak zwanym kryzysem pokazują, że wszystko, a jeśli nie wszystko, to w każdym razie bardzo dużo zależy od wymyślenia eufemistycznej nazwy dla postanowionych łajdactw. "Wot Gitler, kakoj to durak, on sie przechwalał zbrodnią swoją. A mudriec, to by sdiełał tak: nu czto, że gdzieś koncłagry stoją? Nu czto, że dymią krematoria? Toż w nich przetapia się historia! Niewoli topią się okowy, powstaje sprawiedliwszy świat, rodzi się typ człowieka nowy" - objaśniała tępawemu, chociaż skądinąd chytremu marszałowi Greczce te sprawy Caryca Leonida. Od kiedy prof. Brzeziński w latach 60-tych zaczął propagować swoją teorię konwergencji - że obydwa mocarstwa, wprawdzie zwarły się w walce na śmierć i życie, ale z powodu tego zwarcia coraz bardziej się do siebie upodabniają - upłynęło wiele lat i oto w Rosji coraz więcej kapitalizmu, za to w Stanach Zjednoczonych - coraz więcej socjalizmu. A w socjalizmie - jak to w socjalizmie: "na tym się świata ład opiera, że jeden sieje, drugi zbiera" - tłumaczył Towarzysz Szmaciak. Tedy banki, które nawypłukiwały sobie z powietrza tyle złota, że już musiały wtryniać pieniądze ludziom na siłę w postaci kredytów, dzisiaj przez usłużnych językoznawców nazwanych "toksycznymi", wpadły we własne sidła, bo toksyczni kredytobiorcy przestali płacić raty. W normalnych czasach, kiedy głównym bohaterem sceny gospodarczej był przedsiębiorca lub inżynier, a nie finansowy grandziarz, zbankrutowany bankier zostałby wytarzany w smole i pierzu, albo nawet zlinczowany, zaś lekkomyślni jego klienci zapłaciliby frycowe i na przyszlość byliby ostrożniejsi. W socjalizmie jednak coraz więcej instytucji działa w służbie bezpieczeństwa, w związku z czym ratowanie grandziarzy przed bankructwem za pomocą wydrenowania od podatników 700 miliardów dolarów, zostało nazwane ratowaniem świata. No naturalnie, jakże by inaczej; po co podatnikom 700 miliardów dolarów? Takie pieniadze tylko popsułyby im charakter, a gradziarzom przydadzą się w sam raz. Pozbędą się "toksycznych" kredytów, więc zaraz będą mogli ponownie przystąpić do wypłukiwania złota z powietrza - do następnego razu.

Tylko patrzeć, jak również polski rząd zrobi to samo. Oczywiście nie w tej skali; od polskich podatników wydrenować 700 miliardów dolarów się nie da, ale Leszek Balcerowicz już w 1990 roku pokazał, że kilkanaście to można bez trudu. Wprawdzie minister finansów twierdzi, że polska gospodarka jest przed kryzysem dobrze chroniona, ale co to rządowi szkodzi wydoić podatników, zwłaszcza pod tak szlachetnym pretekstem, jak ratowanie świata? Na razie jednak jest inny problem - bo Komisja Europejska odgraża się, że zażąda od stoczni w Gdyni i Szczecinie zwrotu rządowych subwencji, co mogłoby doprowadzić je do upadku. Ale minister Grad twierdzi, że stocznie tak czy owak nie upadną, więc albo podatnicy po staremu złożą się na okup dla Komisji Europejskiej, albo sprawa zostanie załatwiona bezgotówkowo, na przykład poprzez złożenie przez prezydenta Kaczyńskiego podpisu pod Traktatem Lizbońskim. Jeśli Paryż wart był mszy, to wszystko jest przed nami.

Tak to już jest, że po euforii przychodzi depresja. Jeszcześmy nie ochłonęli z marzeń o polityce jagiellońskiej w ramach Partnerstwa Wschodniego, na które Niemcy wspaniałomyślnie nam pozwoliły, a tu na Białorusi do tamtejszego parlamentu nie dostał się ani jeden opozycjonista z zatwierdzonej listy. Jak tu teraz traktować Aleksandra Łukaszenkę jako kandydata na naszą duszeńkę? Wygląda na to, że będziemy musieli budować Partnerstwo Wschodnie na jego warunkach, bo nie tylko w gospodarce pieniądz gorszy wypiera pieniądz lepszy. W polityce też. Zresztą o możliwościach, jakimi dysponuje polski rząd mogliśmy przekonać się podczas konfrontacji ministra Drzewieckiego, który w rządzie premiera Tuska zajmuje sie sportem, a międzynarodowymi organizacjami futbolistów. Minister Drzewiecki "zawiesił" zarząd PZPN z prezesem Listkiewiczem na czele i mianował tam swojego komisarza. Aliści międzynarodowi futboliści te surowe zarządzenia naszego sportowego dygnitarza całkowicie zlekceważyli, stwarzając w ten sposób w "polskiej piłce" sytuację dwuwładzy. Nie tylko zresztą "w piłce", bo w rządzie poniekąd też. Miedzynarodowa solidarność futbolistów okazała się równie silna, jak solidarność lichwiarskiej międzynarodówki. Widząc tedy, jak rządy potężnych mocarstw, co to za naciśnięciem guzika mogą wysadzić w powietrze cały świat, na wyścigi próbują dogodzić lichwiarzom nawet za cenę ograbienia własnych "suwerenów", trochę łaskawiej możemy popatrzeć na biednego ministra Drzewieckiego, który zapewne nie zdawał sobie sprawy, z jakimi potężnymi siłami się skonfrontował. Jeśli bowiem futbolowe tuzy nałożyłyby na Polskę rozgrywkowy interdykt, to takie załamanie w przemyśle rozrywkowym mogłoby okazać się dla rządu premiera Tuska co najmniej tak samo groźne, jak upadek stoczni, a może nawet - kryzys finansowy.