Choć od meczu w Bratysławie minęło już dobre kilkadziesiąt godzin, to nadal nie mogę się otrząsnąć z tego, co zobaczyłem. Nie przypominam sobie bardziej frajerskiej porażki w wykonaniu naszej reprezentacji piłkarskiej. Owszem, widziałem podobne rzeczy autorstwa polskich klubów w europejskich pucharach (na przykład Wisły z Panathinaikosem w Atenach przed trzema laty), ale kadra przegrywała albo dlatego, że naprawdę była gorsza od swego przeciwnika, albo dlatego, że obiektywnie szkodził jej arbiter prowadzący dane spotkanie. Tymczasem tutaj wystarczyło, że piłka odbiła się od nogi Borucowi, a minutę później - od Dudki, a Słowacy z piekła przedostali się do raju. Przepraszam, że tyle o tym tutaj piszę, ale jestem w dalszym ciągu w absolutnym szoku i chyba jeszcze dużo wody w Łabuńce upłynie, zanim wyjdę z tego stanu...

Nie tragizujmy jednak. Sytuacja w naszej grupie eliminacyjnej po prostu się bardziej skomplikowała. Wiosną i jesienią przyszłego roku będziemy musieli po prostu wygrywać wszystkie mecze rozgrywane w Polsce, a te wyjazdowe przynajmniej w dwóch z trzech przypadków. Ten jeden może być zremisowany. Nie będzie to łatwe, ale na pewno konieczne.

Przejdźmy jednak do innych rzeczy, zwłaszcza że mijający tydzień nie był pusty, jeśli chodzi o zamojskie wydarzenia warte uwagi. W poniedziałkowy wieczór w salce przy kościele (a właściwie pod kościołem) pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski odbyło się spotkanie z dobrze znanym Czytelnikom działu publicystycznego zamosconline.pl Stanisławem Michalkiewiczem. Byłem i nie żałuję. Wprawdzie większość z tez głoszonych przez gościa była mi znana od dawna, ale i tak było czego posłuchać. Byłem ciekaw zwłaszcza tego jak pan redaktor poradzi sobie z zadawanymi pytaniami. Spodziewałem się bowiem, iż przynajmniej niektóre z nich padną z ust ludzi, za których myśli pewna rozgłośnia radiowa z miasta nad Wisłą, gdzie drużyna w niedzielę zapewne zdobędzie tytuł drużynowego mistrza Polski na żużlu. Jak na doświadczonego publicystę i prawnika przystało, nasz gość poradził sobie znakomicie. Myślą przewodnią wykładu była kultura chrześcijańska w Europie, zaś pierwsze pytanie z sali zawierało z góry postawioną tezę, że jesteśmy właśnie świadkami inwazji cywilizacji masońskiej. I tu muszę przyznać, że pan Stanisław pięknie zgasił argumenty pani, która w końcu przyznała, że uznaje masonów za uosobienie zła.

Oczywiście korzystając z obecności osoby, której opinia się tak bardzo liczy w naszym życiu publicznym, pytano pana Michalkiewicza nie tylko o rzeczy z zakresu wygłoszonego wykładu. Jedną z poruszanych kwestii był temat planów rządu Donalda Tuska, który chce w najbliższych latach obniżyć wiek rozpoczęcia obowiązku szkolnego do sześciu lat. Pan redaktor stwierdził, że w gruncie rzeczy fakt ten ma znaczenie i tak marginalne, skoro obecnie już na tyle innego w zagadnieniu wychowania dzieci państwu przyzwolono. Według niego jest to wynikiem wprowadzenia obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, za sprawą których dziecko coraz częściej jest traktowane jako obciążenie dla rodziny. W sumie zgadzam się z tą opinią, bo to naprawdę wygląda już na logiczną konsekwencję powyższego. Natomiast przy tej okazji chciałbym poruszyć nieco inną sprawę.

Gdyby ktoś mnie poprosił o aktywne poparcie inicjatyw w rodzaju "Ratujmy maluchy" czy innej, która protestuje przeciw obowiązkowi posyłania sześciolatków do szkół, to bym odmówił. Z całym bowiem szacunkiem, ale argumentacja rodziców chwilami wręcz uwłacza zdrowemu rozsądkowi. Nie mam tu na myśli tez o braku miejsc w szkołach czy nieprzeszkolonej kadrze pedagogicznej, bo to kwestia po prostu do dyskusji. Jeśli jednak słyszę, że w przypadku wprowadzenia powyższych zmian "dzieciom zabierze się dzieciństwo, bo będą musiały już wcześniej nauczyć się czytać i pisać", to potomkom takich ludzi autentycznie współczuję. Sam nauczyłem się czytać w wieku lat czterech i nie jestem pod tym względem żadnym wyjątkiem. Stwierdziłbym nawet, że wśród ludzi mi znanych jest to wręcz standard. Nie czuję żadną miarą, że cokolwiek mi odebrano.

Przeciwnie, w ten sposób zdecydowanie poszerzyłem swoje horyzonty. Nie zaszkodziło to w żaden sposób mojej wyobraźni i nie straciłem zdolności kreatywnego myślenia. Za to w późniejszych latach było mi o wiele łatwiej niż tym, których rodzice nie uczyli czytać, pisać, liczyć etc. Swoje dzieci również zamierzam wychowywać tak, aby jeszcze przed pójściem do szkoły (niezależnie od tego kiedy będą musiały tam się udać po raz pierwszy) opanowały te nadzwyczaj przydatne w życiu umiejętności. Tak więc, drodzy rodzice, zastanówcie się jakich argumentów w tej sprawie używacie, bo czasami można naprawdę dojść do wniosku, że swój protest robicie na siłę.