Lubię wybory. Każde. To prawda, że idą na dowolne z nich z naszych kieszeni ciężkie miliony, ale jest na to złoty środek - nie zaprzątać sobie tym głowy. Wbrew pozorom jest to bardzo proste zwłaszcza wtedy, gdy postawimy się w sytuacji widza, który traktuje całe działania przedwyborcze i sam proces elekcji jako spektakl, za który najnormalniej w świecie trzeba zapłacić. Zaznaczmy przy tym, że jest to przedstawienie tragikomiczne. Oszczędzimy sobie wówczas złudzeń, że może zdarzy się cud i ujrzymy coś na kształt dramatu antycznego albo czegoś zbliżonego przynajmniej do Szekspira.

Widowisko mamy wtedy codziennie. Zaczyna się od ubarwiania naszych ulic, drzew, latarń, przystanków, pojazdów, a nawet psów (tak, zdarzają się takie przypadki) w mniej lub bardziej kolorowe kawałki tektur i papieru zwane plakatami wyborczymi. Najbardziej estetycznie wygląda to na murach i płotkach przy drodze. Obiektywnie przyznać jednak muszę, że my, prowincja wojewódzka, i tak jesteśmy w tym daleko w tyle za stolicą Lubelszczyzny, gdzie nie oszczędza się praktycznie niczego na naklejenie kolejnej głowy z krawatem. Czasem uda nam się dostać nawet listy od niektórych kandydatów na włodarzy. Nigdy wprawdzie jeszcze nie zdarzyło mi się otrzymać takiego pisma z moim adresem na kopercie, ale to nieważne. Nieważne też jest, że w wydrukowanych tamże osiągnięciach obecnych radnych mniej więcej połowa z nich sprowadza się do słów "zgłosiłem uchwałę?" albo "podjąłem działania w sprawie?". To tylko wzmaga naszą ciekawość co z tego wyniknie w przyszłości i choćby z tego względu dana persona wzbudza naszą sympatię.

Ale apogeum ma miejsce wtedy, gdy stacje telewizyjne uchylają wrót dla spotów wyborczych, a zwłaszcza, gdy ich publiczne podmioty udostępniają konieczny czas antenowy dla stosownych komitetów. Wtedy już nie tylko widzimy twarze kandydatów, ale i słyszymy. A możemy usłyszeć różne rzeczy, głównie jak im wszystkim wokół zależy na dobru naszej małej ojczyzny. Dla jednego rekomendacją jest pochodzenie, dla drugiego poparcie partyjnego lidera, a trzeciego słowa o udanej dotychczasowej działalności, oczywiście z reguły bez choćby rzutu oka na to co takiego ciekawego dany kandydat do tej pory zdziałał. Do tego dochodzi cała lista życzeń (zwana programem wyborczym), które się kolejnym osobnikom marzą do zrobienia. Chyba za szczyt mógłbym uznać pragnienie pewnego przedstawiciela lewicy z Lublina, który po wymienieniu swoich postulatów dodał jeszcze, iż "życzyłby sobie awansu Motoru do drugiej ligi". Rozumiem, że skoro mówi o tym w takim paśmie antenowym, to ma on ku temu jakieś możliwości (na pewno większe od piłkarzy) więc jakieś kompleksowe remonty chodników i ulic nie będą stanowiły dla niego najmniejszego problemu. Zdarzają się, rzecz jasna, programy mające dużo więcej wspólnego ze zdrowym rozsądkiem, ale te nie są tak żywe, barwne albo melodyjne.

I tak aż do tak zwanej ciszy wyborczej, która z racji daty przed tymi wyborami z ciszą zwykłą będzie mieć wspólnego tyle co odwaga z odważnikiem. Potem przez kilkanaście minut wyborcy sobie pochodzą (albo i nie) do stosownych lokali i wieczorem okaże się kto do ludzi trafił. A jeszcze później będzie płacz i zgrzytanie zębów, że dziury w jezdni jak były, tak są nadal i nie ukoi tego nawet sukces Motoru.

Swoją drogą może spróbuję wystartować za 4 lata? Programu lepszego mieć wprawdzie nie będę, ale za to życzyłbym sobie awansu Hetmana do? a co mi tam - Ligi Mistrzów! Mam nadzieję, że do tego czasu nasza drużyna nie spadnie do niższej klasy rozgrywkowej, bo wtedy moje pragnienie nie będzie miało szans się ziścić w ciągu jednej kadencji.