Przed kilkoma dniami grupa uczniów gdańskiego gimnazjum rozebrała do naga swoja koleżankę i na oczach innych uczniów symulowała gwałt, filmując cała scenę przy pomocy telefonu komórkowego. Potraktowana w ten sposób dziewczyna popełniła samobójstwo, zaś podejrzani stanęli przed sądem rodzinnym, który nakazał umieszczenie ich na 3 miesiące w schronisku, do czasu zakończenia śledztwa.

Ponieważ ten incydent może przyczynić się do wzrostu poparcia i zrozumienia dla projektów ministra Giertycha, by uczniów zdemoralizowanych przenosić do szkół o zaostrzonym rygorze, środowiska stojące na nieprzejednanym gruncie postępu, organizują dyskretny odpór. Okazuje się, że wcale nie jest pewne, czy przebieg zajścia nie był inny, bo podejrzani uczniowie, a właściwie jacy tam "uczniowie" - zaszczuwane "dzieci" - podają całkiem inna "wersję".

Ciekawe, czy tylko jedną, czy też kilka różnych wersji, no ale tego dowiemy się pewnie później. Im więcej wersji, tym lepiej, bo wiadomo, że wtedy pojawiają się wątpliwości, którą z nich wybrać, a wątpliwości tłumaczyć należy na korzyść podejrzanych. Taka lekcja jurysprudencji niewątpliwie przyda się w starszym wieku, kiedy, być może, trzeba będzie obmyślać "wersje" w sprawach poważniejszych, niż symulowanie gwałtu i samobójstwo.

Jeśli zatem podejrzani wykażą odpowiednia pomysłowość w zakresie "wersji", to będzie można odnotować sukces wychowawczy. A przecież potrzeba nam właśnie sukcesów wychowawczych, a nie jakichś ponurych projektów izolowania jednych uczniów od drugich, kiedy wiadomo, że "wszystkie dzieci są nasze", czyli państwowe.

W związku z tym wczoraj odbył się w Gdańsku tłumny marsz "przeciw przemocy". Wiadomo bowiem, że wszystkiemu winna jest "przemoc", a nie ludzie, a tym bardziej - biedne dzieci. Gdyby tak udało się wyrugować przemoc z naszego życia, to zaraz stałoby się ono łatwiejsze i radośniejsze, bez potrzeby stawiania kogokolwiek przed sądem i wyrządzania mu niepowetowanej krzywdy surowymi karami.

Primum non nocere; ludzi, a już zwłaszcza dzieci, krzywdzić nam nie wolno! Dlatego właśnie marsze przeciw przemocy mają same zalety. Wskazują one nieubłaganym palcem na źródło zła, a jednocześnie nikt nie musi czuć się winny, ani nawet dotknięty. Uczestnicy upajają się własną szlachetnością i sprawa załatwiona.

Jeśli więc będziemy częściej tak maszerować, to kto wie? Może "przemoc" się przestraszy i sama zniknie z naszego życia? Przecież dawniej też próbowano odstraszać różne demony krzykiem, tańcami i szamańskimi gestami, więc może milczące marsze okażą się jeszcze bardziej skuteczne? Zresztą cokolwiek - byle tylko nie Giertych i jego pomysły. Nieprawdaż?

Tymczasem warto zwrócić uwagę, że mamy do czynienia z dwiema sprzecznymi tendencjami. Pierwsza - że młodzież pragnie być traktowana jak ludzie dorośli. To zdrowy odruch, bo wyraża dążenie do samodzielności, bez której nie istnieje prawdziwa dojrzałość.

Jednak towarzyszy jej tendencja druga - by zdejmować nie tylko z młodych, ale i z dorosłych ludzi wszelką odpowiedzialność. Jeśli stanie się coś złego, to zawsze winien jest ktoś inny: społeczeństwo, rodzice, okoliczności... Tymczasem samodzielność związana jest z odpowiedzialnością. Ile odpowiedzialności - tyle samodzielności. I jeśli tragedia gdańska nie ma pozostać daremna, to trzeba wyciągnąć z niej właściwe wnioski.