Na dwa dni świąt, tzn. przypadająca 11 listopada 88 rocznicę Odzyskania Niepodległości oraz wypadającą następnego dnia niedzielę najlepiej byłoby w ogóle przestać myśleć, tym bardziej, że tak naprawdę, to już nie wiadomo co myśleć.

Oto 9 listopada do bazy lotniczej w podpoznańskich Krzesinach doleciały po dłuższych perypetiach samoloty F-16. Witał je tam prezydent Kaczyński w towarzystwie ministra obrony Radosław Sikorskiego, a pani prezydentowa ochrzciła je imieniem "Jastrząb". Ta pompa ma podkreślić niezłomną wolę modernizowania armii, czemu można by tylko przyklasnąć, bo cóż by to szkodziło, gdyby Polska miała na swoim terytorium zmodernizowaną armię, słuchającą rozkazów polskiego rządu?

Nikomu by to nie szkodziło, oczywiście za wyjątkiem wrogów Polski, ale tym to niech szkodzi na zdrowie. Jednak te samoloty są zaledwie jaskółką, a jak wiadomo, jaskółka, zwłaszcza jedna, wiosny jeszcze nie czyni. Tymczasem w sytuacji, gdy w Ameryce Kongres opanowała Partia Demokratyczna, która będzie chciała jak najszybciej wycofać się z Iraku, nie ma już chyba szans na załatwienie militarnej konwersji polskiego zadłużenia zagranicznego w Klubie Paryskim. Wyczuwa to zapewne Aleksander Kwaśniewski, który ni stąd, ni zowąd ogłosił, że swoją decyzję o wysłaniu polskich żołnierzy do Iraku powziął na podstawie fałszywych informacji dostarczonych mu przez Colina Powella. Co tu dużo mówić; jeszcze raz się potwierdziło, że klęska jest sierotą, bo i "neokonserwatyści", którzy omotali prezydenta Busha, też właśnie nader pryncypialnie go skrytykowali za wojnę w Iraku.

Zwycięstwo Partii Demokratycznej nie wróży Polsce niczego dobrego, więc tyle naszego, co się nacieszymy z samolotów F-16, których mamy mieć aż 48, ale dopiero w 2010 roku. Czy do tego czasu Partia Demokratyczna nie poświęci aby Polski na ołtarzu porozumienia ze strategicznym partnerstwem niemiecko-rosyjskim?

Wykluczyć tego nie można, skoro właśnie b. minister obrony Jan Parys w środowy (8 listopada) wieczór podał w telewizji TVN-24 informację, iż w otoczeniu premiera Kaczyńskiego jest agent obcego wywiadu. Jeszcze tego samego wieczora Jan Parys został wezwany do Kancelarii Premiera na rozmowę z premierem, generalnym prokuratorem Ziobro, szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i panem Błaszczakiem.

Co tam przez trzy godziny uradzono - tego nikt dokładnie nie wie, ale min. Gosiewski powiedział, że "ta osoba" w Kancelarii Premiera już nie pracuje "co najmniej od 6 miesięcy". Cóż to może być za "osoba", w przypadku której nikt nie zdementował informacji o niebezpiecznych związkach z obcym wywiadem? "Zachodzim w um z Podgornym Kolą", ale nic nie przychodzi nam do głowy poza osobą min. Schnepfa, o którym, po jego dymisji w maju (to akurat szósty miesiąc), na stronie internetowej Światowego Kongresu Żydów napisano, że reprezentował tamtejsze interesy.

To by z jednej strony pasowało, ale z drugiej - Światowy Kongres Żydów to przecież nie państwo (chyba, że w państwie), więc czy w ogóle ma jakiś wywiad? Zresztą gdyby nawet miał, to czy w Polsce można by uznać go za "obcy" bez narażenia się na zarzut zbrodniczej ksenofobii? Oto do czego prowadzi myślenie, więc od razu widać, że lepiej już nic nie myśleć, przynajmniej przy święcie.

Jest to tym bardziej wskazane, że i prezydent Kaczyński zostawił sobie tempus deliberandi aż do 12 listopada, kiedy to podejmie decyzję, czy zawetować ustawę lustracyjną, czy nie. Zaniepokojenie zwolenników ujawnienia dokumentów IPN wzbudziło zaproszenie na konsultację marszałka Senatu Borusewicza, a zwłaszcza b. marszałka Sejmu Wiesława Chrzanowskiego, który w 1992 r sam był na tzw. "krótkiej" liście Macierewicza, razem z prezydentem Wałęsą.

Jednak to, co niepokoi jednych, jest źródłem cichej radości innych, tzn. Osobowych Źródeł Informacji SB, świeckich i duchownych, którzy dzisiaj podnoszą zalety pojednania i zgody. Przypomina to do złudzenia znaną z epoki Edwarda Gierka "jedność moralno-polityczną narodu", a utwierdza w tym przekonaniu charakterystyczny drobiazg.

Oto w latach 70-tych, kiedy to rodził się "drugi obieg", dla bezpieczeństwa drukowanych tam autorów opatrywano ich dzieła asekurancką adnotacją: "bez wiedzy i zgody autora". Nie bez pewnej melancholii zauważyłem tedy, iż telewizyjny wywiad z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim, nadany 8 listopada 2006 roku opatrzono identycznym zastrzeżeniem.

Skoro historia zatoczyła takie koło, to tylko patrzeć, jak reprezentanci strony rządowej wespół z przedstawicielami tych, którzy w przeszłości "udzielili pomocy organom państwowym" (tak w urzędniczej nowomowie określa się Osobowe Źródła Informacji), zasiądą do kolejnego "okrągłego stołu". W takiej sytuacji to już na pewno lepiej nic nie myśleć, bo i po co?