W tych dniach oczy większości sportowego świata skierowane są na wschodnią część Azji. Tak się składa, że w każdym przypadku uczestnikami są nasi rodacy. W Japonii swój czempionat odbywają siatkarki i siatkarze. Występ tych pierwszych przemilczę, a o drugich mam nadzieję nie musieć milczeć. Chciałbym jednak teraz napisać o innej imprezie, dotyczącej dyscypliny, która też odbywa się na boisku z siatką, a mianowicie o tenisie ziemnym.

Musiało minąć niemal 30 lat by ponownie w turnieju kończącym sezon, grupującym absolutnie najlepszych zawodników świata, wystąpił Polak. Jestem przedstawicielem już tego pokolenia, które Wojciecha Fibaka kojarzy już nie tyle jako świetnego tenisistę, ile kiepskiego komentatora, sypiącego tekstami w rodzaju "A kiedy wygrałem z Villasem, to widział to Ivan Lendl. Zaprosił mnie potem na piwo i tak poznałem Connorsa". I oto teraz mamy okazję ujrzeć w akcji dwóch naszych: Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego.

Odnoszę wrażenie, że nie bardzo zdajemy sobie sprawę ze skali tego sukcesu. Tymczasem tenis to ścisła czołówka popularności wśród dyscyplin sportu na świecie. Fakt, że gra podwójna, w której to konkurencji nasi święcą triumfy, jest mniej popularna od singla, ale ci najlepsi jej przedstawiciele są rozpoznawalni wśród kibiców w podobnym stopniu. Idę o zakład, że więcej osób nawet i w Europie kojarzy Frytkę z Matką niż takiego Adama Małysza, a pieniądze otrzymują na pewno nie mniejsze niż on, przynajmniej za wyniki.

A tenisem interesuje się niemal cały świat. To u nas utarło się przekonanie, że plac do gry w tę dyscyplinę sportu może sobie zrobić na własnej posesji albo snob, albo ktoś zamożny, kto wcześniej kupił maybacha dla siebie, futro z norek dla żony, mieszkanie w centrum stolicy dla córki i platynową kuwetę dla kota. Nic bardziej błędnego! Naprawdę nie jest rzeczą trudną przedzielenie siatką trawnika lub placu przed domem i stworzenie linii ze sznurków lub linii kredowych. Uzyskuje się w ten sposób prymitywny, bo prymitywny, często niewymiarowy, ale jednak kort. Nestor polskiego dziennikarstwa sportowego, Bohdan Tomaszewski, wspomina, że przed wojną chłopcy radzili sobie przeciągając sznurek od drzewa do drzewa, a za rakiety służyły im drewniane packi. Do rekreacji naprawdę nie trzeba więcej! Owszem, jeszcze potrzebna jest piłka, ale odpowiedni jej model nie powinien zrujnować rodzinnego budżetu. Nieco tylko droższe zaś jest korzystanie z już gotowych, zdecydowanie bardziej podobnych do tych profesjonalnych, kortów, które od dłuższego czasu mamy już w Zamościu. Możliwości zatem są!

A od rekreacji jest już dużo bliżej do zainteresowania się grą i wynikami tych najlepszych, a także do wzorowania się na nich we własnych zmaganiach kortowych. Jeśli tego "rekreacyjnego narybku" będzie wiele, to wówczas dużo łatwiej będzie o zawodników profesjonalnych, dzięki którym kolejne duże sukcesy, na miarę tegorocznego awansu Fyrstenberga i Matkowskiego do Masters, przyjdą zdecydowanie szybciej. Wówczas na pewno bardziej będziemy sobie zdawać sprawę z ich powagi i docenimy ten niełatwy tenisowy kawałek chleba.