Miałem skrobnąć słów kilka jakiegoś komentarza o tragedii w "Halembie", ale zrezygnowałem. Nie jest sztuką pisać banały, a i tak wszystko co niekontrowersyjne media wypowiedziały już we wszelkich możliwych sposobach. Kontrowersji zaś wzbudzać nie chcę, bo na nie przyjdzie jeszcze czas. Kiedy? Wtedy, gdy dostrzeżemy w szerszym gronie, że dzięki górnikom mamy nie tylko ciepło w domu (czym chyba trochę ujmujemy wynalazcy grzejnika, a także paru innym podmiotom), ale i bałagan w gospodarce. Póki co jednak problemów z dostawami węgla nie ma i wszyscy są spokojni.
Mniej spokoju mamy w sobie patrząc na nasze skrzynki pocztowe, na skutek strajku doręczycieli.

U nas i tak się tego jeszcze zbytnio nie odczuwa, w porównaniu do choćby stolicy naszego kraju, co nie znaczy, że problemów jest brak. Rachunku za komórkę nie mam do tej pory, a termin zapłaty za jej użytkowanie w ostatnim okresie rozliczeniowym minąłby mi w poniedziałek, gdybym nie zdecydował się na zapłatę bez czekania na fakturę.
Moi znajomi potrzebne przesyłki otrzymali albo z opóźnieniem, albo jeszcze ich nie mają. Ostatnie wieści są wprawdzie takie, że wszystko zmierza ku dobremu, ale stracha wszyscy mieliśmy niemałego.

Powód strajku był prosty - zbyt małe apanaże listonoszy. Zgadzam się z tym twierdzeniem w całej rozciągłości. Niejednokrotnie ze współczuciem patrzyłem jak panowie (panie zresztą też) w gustownych mundurach podążają w pełnym pocztowym obciążeniu do miast i wsi, roznosząc liczne i niejednokrotnie ciężkie przesyłki, zarówno te oczekiwane bardzo, jak i trochę mniej czy wręcz wcale. Bywało, że kwitując odbiór zamówionych przeze mnie w sieci książek, miałem w sobie coś na kształt wyrzutów sumienia. Nie rekompensowała mi tego świadomość, że za przesłanie paczki płacę dodatkowo i to niemało, bo wiedziałem, że pan listonosz raczej niewiele z tego będzie miał. Podobnie się czułem, gdy ten człowiek musiał mi wrzucać do skrzynki stos śmieci zwanych ulotkami reklamowymi. Z tej przyczyny protestujący mają moje pełne poparcie.

Nie zmienia to jednak faktu, że koszty ich oporu społeczeństwo ponosi. Wynika to z faktu, że Poczta Polska jest monopolistą na przesyłki do 50 gramów. Wprawdzie powstają firemki, które ten bandycki przepis obchodzą, ale zasięg mają one stanowczo za mały. Na co dzień odczuwamy ten stan rzeczy wprawdzie mniej drastycznie, ale nie daje on o sobie zapomnieć. Zadaję sobie przeto pytanie: skoro istnieją ruchy, szumnie zwane obywatelskimi, popierające wprowadzenie różnego rodzaju jeśli nie głupot, to na pewno błahostek, to dlaczego nie słychać o żadnej inicjatywie na rzecz demonopolizacji usług pocztowych? Jeśli taka jest, to niech się ujawni i działalność rozszerzy.
Na powodzeniu tej sprawy skorzystaliby wszyscy. Klienci na pewno, a pracownicy też, bo choć oznaczałoby to zwolnienia z państwowego molocha, to powstałyby nowe podmioty, gdzie można byłoby podjąć pracę - idę o zakład, że za większe pieniądze, bo na zarobki narzekają przecież w Poczcie Polskiej nie tylko listonosze.

Miejmy ten pomysł zwłaszcza wówczas, gdy w zbliżającym się okresie przedświątecznym będziemy stać w kolejkach najpierw po to by kupić stosowne kartki dla rodziny i przyjaciół, a następnie je wysłać, w obu tych przypadkach pozbawiając się nie tylko czasu i nerwów, ale i funduszy, często za dużych jak na rzeczywiste potrzeby naszego usługodawcy.