Relikwiarz świata Aldony Mickiewicz w BWA

To malarstwo zawierające ogromny ładunek epatii, to przenikniecie do uczłowieczonej rzeczy. Aldona Mickiewicz, której prace można oglądać w Biurze Wystaw Artystycznych Galeria Zamojska, opowiada o rzeczy na wystawie pt.: "Stan rzeczy".

Wernisaż prac w układzie sacrum i profanum, otwarto 6 kwietnia w BWA, z udziałem wybitnej artystki, jej męża Tadeusza Boruty i synka Jasia.

Artystkę powitał Jerzy Tyburski, dyrektor BWA.

- Bardzo jest mi miło powitać Aldonę Mickiewicz. Dyplom z wyróżnieniem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych otrzymała w 1984 r. Uczestniczyła w Ruchu Kultury Niezależnej w latach osiemdziesiątych. W latach 1992 - 93, wraz z mężem Tadeuszem Borutą, malowała obrazy ołtarzowe w klasztorze w Monte San Savino we Włoszech.

Artyści bardzo się uzupełniają - mówił Jerzy Tyburski - ponieważ Aldona Mickiewicz unika figuracji, w jej pracach nie zobaczymy postaci człowieka, maluje martwe natury, przedmioty. Natomiast prof. Boruta tworzy malarstwo figuratywne. Prace profesora można było zobaczyć dwa lata temu na naszej wystawie. Epizod z sztuką pary artystów w Zamościu przedłużył się. Obrazy Aldony Mickiewicz są tak wyraziste, tak charakterystyczne i tak mocne w wyrazie, że trudno było nie kontynuować tej znajomości i nie zaprezentować ich w naszej Galerii.

- Tak jak to prof. Kitowska - Łysiak zauważyła, Aldona Mickiewicz porównywalna jest, w jej tekstach/obrazach, do Marii Magdaleny z pędzlem i ołówkiem. Mnie się bardzo podoba ta metafora, ponieważ artysta bardzo przywiązała się do jej cichych, martwych natur. To jest tzw. ciche życie w jej wydaniu. Jest to modlitwa, która zmierza do sfery sacrum. Dużo w tych obrazach jest znaczenia i wyrazu. Nigdy tych martwych natur nie stara się upiększać. Dużo jest symboli wenitatywnych. Tego człowieka nie widać wprost w obrazach, ale widać jego obecność, poprzez przedmioty, które naznaczone są piętnem zniszczenia i piętnem cierpienia- kończył prezentacje Adony Mickiewicz dyrektor Tyburski.

Serdecznie dziękował artystce za możliwość prezentacji jej prac w BWA.

Aldona Mickiewicz podziękowała dyrekcji Galerii Zamojskiej za zaproszenie, a publiczności za okazane zainteresowanie.

- Dla mnie jest ważne w jakim kontekście wystawia się obrazy, ważny jest ten widok za oknem galerii. Jest niezwykły, więc kontekst jest wspaniały. Chodząc po państwa mieście, pomyślałam sobie, że ludzie, którzy tutaj mieszkają, muszą mieć chyba niezwykle zawyżone wymagania w stosunku do sztuki. Bo jest to miasto tak doskonałe, pełne harmonii i proporcji, że mimo woli udziela się ta sztuka. Może w tym miejscu historycznym ta sztuka współczesna wcale nie jest potrzebna. Może ona błąka się po obrzeżach i trudno dorównać tej świetności tego miasta.

- Ja pokazuję tutaj najważniejsze motywy mojej twórczości. Kiedy siedziałam na przysłanym mi planem sal wystawienniczych, to mimo woli, moje prace podzieliły się na te, które prezentują przedmioty sacrum, czasem w sensie dosłownym. Mamy tu pacyfikał, stare ornaty czy blaszki wotywne, również atrybuty świętych.

W kolejnej sali, nazwanej przeze mnie profanum znalazły się obrazy z przedmiotami opisującymi człowieka. Robię to umownie, bo wszystkie przedmioty, które opisują ludzką egzystencję jakoś dotykają sacrum i czynią go prawdziwym, mówią o człowieku.

* * *

To wystawa pokazująca bogate wnętrze Aldony Mickiewicz i głębokie w warstwie treści wnętrze przedmiotów. Geniusz dawnych mistrzów czytelny jest na pierwszy rzut oka w pracach współczesnej mistrzyni pędzla. W jaki sposób? Zawartość jej prac wypełnia ramy obrazu, a co więcej, wychodzi z tych ram i staje się nad wyraz rzeczywista i bliska.

Aldona Mickiewicz ocala przedmioty, czyni zeń relikwiarze świata, po części także nasze relikwiarze. Artystka bowiem nadaje rzeczom duszę. Każda z tych rzeczy ma swoją opowieść, opowieść o człowieku, któremu była przynależna. Tę opowieść snuje Aldona Mickiewicz subtelnie, aczkolwiek, trudno przejść obok tej opowieści obojętnie. Każda rzecz staje się symbolem czasu minionego, dla kogoś bardzo ważnego. Malarka zachowała rzeczy i opowieści w swoich pracach po kres, po wieczność.

To pierwsze skojarzenia jakie przychodzą na myśl, po obejrzeniu kilkudziesięciu prac Aldony Mickiewicz. Prace artystki godne są uwagi - ogromna wyobraźnia, niezwykłe znaczenie rzeczy, niezaprzeczalna ich uroda i perfekcja wykonania. Nieskończenie piękne życie przedmiotu w obrazach Aldony Mickiewicz. Dawni mistrzowie biją brawo.

Zobacz podobne:
     Wakacje w BWA / 2012-06-29
     I Międzynarodowe Biennale Wschodni Salon Sztuki / 2009-10-30
     Wielokulturowa Zamojszczyzna / 2009-09-23
     "Różnorodność kulturowa Zamojszczyzny" w BWA / 2009-08-31
     Plakaty Jakuba Erola w BWA / 2009-07-08
     Szczęściarz z Nowego Jorku - rozmowa z Krzysztofem Zacharowem / 2009-06-20
     Metafora Zacharowa w BWA / 2009-06-18
     Ilustracje z Nowego Jorku w BWA / 2009-06-01
     Piórkiem, tuszem i geniuszem / 2009-05-13
     Przenikanie światów - rozmowa z Joanną Brześcińską - Riccio / 2009-05-12
     Piękno przedmiotu - rozmowa z Aldoną Mickiewicz / 2009-05-08
     Transitorieta Brześcińskiej-Riccio w BWA / 2009-04-27
     Świat symboli Aldony Mickiewicz w BWA / 2009-04-25
     Zamojscy plastycy na warszawskiej wystawie / 2009-04-14
     Uczniowie "Plastyka" u progu kariery / 2009-04-09
     Prace dyplomowe w BWA / 2009-04-02
     Co seniorom w duszy grało. Wernisaż w BWA / 2009-03-24
     Spotkanie ze Słowackim w BWA / 2009-03-21
     Uniwersytet III Wieku w BWA / 2009-03-13
     "Maluję autostrady" - rozmowa z juniorem Pasiecznym / 2009-03-11

Warto przeczytać:

[do góry]