Powiadają, że nadzieja jest matką głupich. Dla dobra sprawy mogę swą reputację zatem poświęcić. 3 tygodnie temu napisałem, że o występie naszych siatkarzy na mistrzostwach globu "mam nadzieję nie musieć milczeć", no i wygląda na to, że rzeczywiście nie muszę.

Nie udało się naszym zdobyć złota, ale jeszcze kilka dni temu wzięlibyśmy ten wynik chyba w ciemno. Wszak poprzednie duże imprezy nie zachęcały nas do zachowania optymizmu. W ostatnich latach pomimo tego, że mówiło się o ogromnym potencjale naszych zawodników, gdy przychodziło co do czego, to nie stać ich było na więcej niż piąte miejsce. Czwarta pozycja w ubiegłorocznej Lidze Światowej przez tzw. fachowców z piórem w ręku oceniona została jako przyjemny epizod, z którego wart zapamiętania jest nie całokształt osiągnięcia, ale doprowadzenie do przegranej w niemal wygranym meczu z Serbami. Przed obecnym czempionatem słyszało się głównie słowa zwątpienia. No i okazało się, że wbrew temu nasi zrobili najlepszy wynik w męskiej siatce od 30 lat.

Nie odkryję Ameryki, jeśli sukces ten przypiszę przede wszystkim trenerowi Raulowi Lozano. Pamiętam, że był to pierwszy z całej serii trenerów zagranicznych, jacy zostali zatrudnieni do prowadzenia polskich reprezentacji w grach zespołowych. Później koszykarzy zaczął prowadzić Słoweniec Andrej Urlep, a piłkarzy Holender Leo Beenhakker. No i nagle okazało się, że niekorzystne trendy w sportach drużynowych można odwrócić i że polscy zawodnicy wcale nie muszą odstawać znacząco (jeśli w ogóle) od najlepszych. Jeśli dodamy do tego robiącą systematyczne postępy pod okiem Fina Hannu Lepistoe kadrę skoczków narciarskich, a także biegaczy narciarskich i biathlonistów, którymi zajmują się nieco spolonizowani, ale jednak pochodzący z państw byłego ZSRR: Aleksandr Wierietielny, Roman Bondaruk i Nadia Biełowa, to jakoś w tym wszystkim nasza myśl szkoleniowa się gubi. Jeszcze do niedawna chlubnym wyjątkiem były siatkarki, ale po odejściu Andrzeja Niemczyka i tam myśli się o sprowadzeniu trenera z zagranicy, najprawdopodobniej z Włoch lub USA.

Co tydzień próbuję dotrzeć do komentarzy na temat naszych sukcesów osób, które otwarcie sprzeciwiały się zatrudnieniu szkoleniowców spoza Polski. Przodował w nich niejaki Paweł Zarzeczny. Ten to nie przepuścił nigdy żadnej okazji by wytknąć kolejnym obcokrajowcom ich niepowodzenia. Tyle, że jakoś zarówno on, jak i jemu podobni, których nie było wcale tak mało, skrzętnie omijają ten niewygodny temat. Wypełniają tylko wierszówki jakimiś tekstami pobocznymi. Podejrzewam, że jakby nie mieli innych kwestii na tapecie, to wzięliby się za pisanie o baloniarstwie, byleby tylko nie przyznać się, że źle ocenili wcześniej autorów naszych triumfów. A może należałoby to w końcu zrobić?
Może trzeba w końcu uznać stan faktyczny po to by się nie oszukiwać, tylko wziąć się do roboty?
Na razie żyjemy sobie złudzeniami, co nie jest dobre dla nikogo. Jeden z moich profesorów uczelnianych powiedział na którymś z wykładów "Miarą wiedzy jest uznanie skali własnej niewiedzy". Na razie brakuje nam tego uznania, ale cały czas mam nadzieję, że ono będzie mieć miejsce. Już raz to poskutkowało?