Dzisiaj przygotowałem dla Czytelników niespodziankę - nie nic napiszę o kolei! Z różnych przyczyn to wynika, ale o tym też ani słowa. Skupię się za to na sprawie, o której wiadomo chyba każdemu kibicowi piłki nożnej w Zamościu, czyli na środowym meczu Hetmana z Wartą Poznań.

Nie będzie to stricte reporterska relacja, bo takowa już została tu zamieszczona. Napiszę o tym z pozycji zwykłego kibica, który wybrał się na mecz. Dodam, że po raz pierwszy zrobiłem to jadąc od siebie swym elektrycznym wózkiem inwalidzkim i byłem bardzo przyjemnie zaskoczony, że na stadionie było więcej takich osób. Cieszy fakt, że ludzie na wózkach mogą obejrzeć u nas mecz i to w całkiem przyzwoitych warunkach. Mają bowiem do swej dyspozycji praktycznie całą koronę stadionu, wyłączając sektor dla kibiców gości i trybunę główną, a do tego widok na płytę boiska mogą znaleźć naprawdę dobry. Ja akurat zaparkowałem po lewej stronie od krytej trybuny i nie żałuję. Nie tylko ze względu na wynik, jaki padł w tym meczu.

Pomijam fakt kolejnego przypadku skrajnej bezmyślności decydentów z Polskiego Związku Piłki Nożnej, którzy ustalili dla całej Polski jednakową godzinę rozgrywania spotkań 1/32 finału Pucharu Polski, nie uwzględniając przy tym kulistości Ziemi. Przypomnę, że tego dnia słońce w Zamościu zaszło o 19:25, a rywalizacja zakończyła się dopiero o 19:37. Kibice komentowali, że był to pierwszy w naszym mieście mecz piłkarski grany przy jupiterach, bo organizatorzy musieli zapalić lampy zamontowane pod dachem nad trybuną główną. Wprawdzie oświetlały one tylko okolice linii bocznej boiska, ale ciekaw jestem czy gdyby nie one, to dałoby radę kontynuować zawody? Podobne wątpliwości miałbym w przypadku, gdyby dzień był pochmurny i znacznie szybciej zrobiłoby się ciemno. Z drugiej jednak strony - ta sceneria dała mi do myślenia i do tej pory nie mogę opędzić się od wyobrażeń jak pięknie wyglądałyby mecze piłkarskie rozgrywane na naszym obiekcie przy normalnym i pełnym sztucznym oświetleniu.

Nie od rzeczy będzie też wspomnieć o emocjach. Spotkanie to nie stało na najwyższym poziomie, bo czystych sytuacji podbramkowych było w nim jak na lekarstwo. Niemniej takie rzeczy jak: huśtawka emocjonalna, stracony gol, pełna ogólnej rezygnacji przerwa, potem wyrównanie, czerwona kartka dla zawodnika drużyny przyjezdnej, drżenie do końca o wynik i wystarczającą widoczność na boisku, seria rzutów karnych i ogromna radość połączona z wbiegnięciem grupy kibiców na murawę są bardzo trudne do zapomnienia.

Wiele się mówi o problemach zamojskiego Hetmana. Mówi nie od dziś, bo tego typu sprawy wychodzą praktycznie na jaw co kilka lat. Potem wdraża się jakiś program naprawczy, redukuje zadłużenie etc., a za jakiś czas jest znowu to samo. Obecny kryzys trwa od ponad roku i, jak słyszymy, obecna sytuacja jest chyba najtrudniejszą w całej historii klubu. Długi są coraz większe, sponsorów nie widać, a efektem tego jest bardzo szczupła (i zaniedbana finansowo) kadra, od której bardzo trudno wymagać znakomitych wyników. Trener Orzeszek z góry mówi, że jeśli nie będzie nowych zawodników, to znacznie częściej normą dla Hetmana będą klęski podobne do tej z Resovią aniżeli triumfy niczym nad inną drużyną znad Wisłoka.

Tym bardziej należy cenić środowe zwycięstwo pucharowe. Wprawdzie Warta nie jest faworytem w walce o ekstraklasę, a do tego zabrakło w jej szeregach wielu podstawowych zawodników, ale jednak jest to zespół na papierze zdecydowanie lepszy od naszego. Tymczasem na boisku raczej nie było tego widać. Pewnie, że niektóre akcje były prowadzone dość nieporadnie, sporo do życzenia daje sama organizacja gry, a nasz do niedawna as atutowy, czyli Marek Fundakowski, zagrał raczej słabo (choć akurat nie ze swojej winy), ale okazało się, że wiele można nadrobić sprytem, walecznością, konsekwencją, ambicją i fantazją. Oby tej hetmańskiej fantazji nie zabrakło również w kolejnych pojedynkach i oby sprawy pozaboiskowe jej nie zamącały. Niestety wieść niesie, że to nie jest takie proste. Niewątpliwym dowodem na to jest podjęty we czwartek protest naszych piłkarzy.

Na następny mecz też się wybieram. Mam nadzieję, że się odbędzie.