Dzisiejszy tekst chcę poświęcić podmiotowi, o którym powinienem był napisać dużo wcześniej. Nawet miałem taki zamiar pod koniec ubiegłego roku, gdy byliśmy świadkami kolejnego odrodzenia tej firmy, ale z różnych względów nie mogłem tego zrobić. Mając więc nadzieję, że teraz nic już nie stanie na przeszkodzie, postanowiłem napisać artykuł na temat Telewizji Kablowej Zamość.

Nazwa tej stacji w poprzednim wcieleniu była pozbawiona swego "kablowego" członu i wtedy też poświęciłem jej dwa teksty. W pierwszy postawiłem pewne postulaty, a w drugim nawiązałem do formy kończenia żywota przez ten środek masowego przekazu. Przez pewien czas Zamość pozbawiony był własnej telewizji, ale już od grudnia takowa wróciła. Nie będę się tu wypowiadał na temat nowego poziomu technicznego i realizacyjnego, bo wiele rzeczy zależy po prostu od stanu posiadanych funduszy, o które chyba nigdy nie było tam łatwo. Dobrze jednak, że ta telewizja w ogóle istnieje (mówię tak nie tylko dlatego, że było mi dane wystąpić w drugiej połowie sierpnia w jednym z emitowanych na jej antenie programów publicystycznych, w którym poruszono problem likwidacji kolei w Zamościu) i zachowuje pewną ciągłość, choćby z tego względu, że w dalszym ciągu pracuje tam między innymi Agnieszka Furmaniuk, którą uważam za najlepszą zamojską dziennikarką telewizyjną ostatnich kilku lat.

Przy tym jednak od pewnego czasu obserwuję, że stacja ta zaczyna wracać do dawnych pomysłów. Między innymi nadal mamy w niej relacje z koncertów, które odbyły się miesiąc temu lub wcześniej. Coraz częściej też możemy na naszych ekranach oglądać redaktora Wojciecha Kowalczyka, który przecież właśnie przed rokiem z tej telewizji odszedł. Pomijam już, niezbyt chwalebne, mówiąc delikatnie, opinie stałych widzów zamojskiej kablówki na jego temat. Gdy jednak niedawno zobaczyłem jak pan Wojtek tłumaczy oglądającym istotę działania klimatyzacji samochodowej, to nie mogłem pozbyć się wrażenia, że to kompletnie nie jego bajka i nawet jeśli do telewizji wrócił z własnej woli, to raczej z kiepskimi pomysłami na siebie w tym miejscu.

Trzeba natomiast dodać, że wraz z panem Wojtkiem wrócił program "Potyczki z paragrafem", który pan redaktor prowadzi wspólnie z mecenasem Tadeuszem Pizoniem. Jego założenie od początku było takie, że prawnik tłumaczy widzom zawiłości swojej dziedziny. Nie powiem, chwilami było to naprawdę przydatne, na przykład gdy omawiano prawo pracy lub kwestie małżeńsko-rozwodowe. Wtedy sam dowiedziałem się wielu rzeczy. W zeszłym tygodniu jednak zdarzyło się coś nowego. Oto bowiem pan mecenas tłumaczył nam zawiłości powstające, gdy zamiast śmietany kupimy jakąś emulsję tłuszczową, która w sklepie stoi w dziale produktów mlecznych i zawiera zaledwie jeden procent śmietanki. I to jak tłumaczył! Wypowiadał się jak jeden z największych znawców śmietany na naszym globie! Brał kubek takiej emulsji i po kolei czytał wszystkie elementy jej składu, wliczając w to różne emulgatory. Do tego niemal każdy z tych składników opisywał i wykazywał dlaczego kupowanie takich produktów musi poprzedzić bardzo duża ostrożność. Po jego słowach chyba nikt już nie miał wątpliwości co do tego, że warto brać ze sobą do sklepu okulary i dokładnie czytać skład każdego kupowanego towaru. No chyba, że nie jest to sklep samoobsługowy, bo wtenczas wszelka wina będzie leżała po stronie ekspedientki, gdyż to ona sama wybrała z półki towar, który nabyliśmy. Swoją drogą ciekaw jestem jak pan prawnik odniósłby się to do sytuacji z mojego ulubionego - acz od wtorku zamkniętego na 2 miesiące do remontu - sklepu, bo tam akurat do półki ze śmietanami po prostu nie sięgam i zawsze muszę prosić kogoś z obsługi o podanie produktów.

Nie zrozumcie mnie Państwo źle. Ja naprawdę nie mam nic przeciwko panu mecenasowi Pizoniowi, bo jestem zdania, że potrafi on wiele ciekawego powiedzieć. Sęk w tym, że wykład o śmietanie był do tego stopnia groteskowy, że właściwie od tej pory nikt już nie powinien mieć za złe dziennikarzom, którzy czasem piszą o rzeczach znacznie od siebie oddalonych lub skrajnie nieistotnych. Niemniej bardzo Państwa proszę - miejcie nam to za złe, bo pewien poziom media jednak trzymać muszą.