Czy jesteśmy sobą? Czy może ograniczają nas zasady, które znamy od urodzenia? Jaki smak ma kawa?

Zauważyłam, że lubię pisać artykuły zawierające jakieś tam moje może quasi-refleksje. Właściwie nigdy z nich nie jestem zadowolona, a mimo to przedstawiam dziś kolejne. Będąc pod wpływem nowej płyty Kombajnu Do Zbierania Kur Po Wioskach oraz książki Luisa Sepúlveda doszłam do kolejnych przemyśleń.

Jedną z piosenek Kombajnu obrałam za swoisty hymn mojego pokolenia, bo uważam, iż wyraża mnóstwo prawdy o nas, przynajmniej według mojej osobistej interpetacji. Jeśli chodzi o odbiór tekstów kultury, które należą do "nadobowiązkowych" to myślę, że należy je odczytywać według własnego uznania. Wystarczy, że w szkole trzeba interpretować, tak jak wymaga tego święty i nieomylny klucz maturalny. Swoje sacrum w postaci ulubionych filmów, tekstów, obrazów itd. odbieram zawsze jak chcę, a nie jak należy.

Wracając jednak do tych gorzkich refleksji, w których może odnajduję swoje postawy czy postawy osób dobrze mi znanych to doszłam do wniosku, że tkwi w nas wielki potencjał, bogactwo wewnętrzne, a niestety schematy, wokół których wyrośliśmy sprawiają, iż jesteśmy przesiąknięci nimi, stworzeni z byle jakich materiałów. Może te tworzywa to tendencyjność w myśleniu, ubiorze, sposobie bycia? Naśladowanie indywidualizmu? Robimy wokół siebie dużo zamieszania, wrzawy, ale i tempo życia sprawia, że żyjemy w pośpiechu oraz stresie. Przez to skrywamy nasze emocje i prawdziwe uczucia. Już kiedyś pisałam, że należy je wyrażać, bo może drugiej okazji do tego nie będzie. A czasem szkoda nie powiedzieć: kocham, lubię. Próbujemy udawać kogoś, kim nie jesteśmy, jakby te materiały, z których jesteśmy zbudowani, nie pozwalały nam na pokazanie siebie, odkrycie emocji. Próbujemy sięgać po wielkie, chociaż omijamy to, co małe, zwykłe, codzienne, a też ważne. Zaprzeczamy czasem bez sensu zasadom, rzeczywistemu światu, który nie zawsze nadaje się do wymieniany, bo po prostu się nie da. Czynimy sobie samym na złość, szukamy nierelanych przewodników, autorytetów, które pokazują nam coś odległego, pustą wiedzę, obiecują super rzeczy w przyszłości, a tak naprawdę to my dla siebie powinniśmy być przewodnikami...I znów prosta metoda- bądźmy sobą...

Ostatnio żartuję, że przekonałam się już na 100% do kawy (bo i jest to prawda), której byłam wcześniej zagorzałą przeciwiniczką. A jaki...smak miała kawa, którą ostatnio piliśmy? Sami lub z kimś? Śmiechu, radości, sukcesu, łez, porażki...? W zależności od okoliczności wszystko smakuje inaczej- pocałunek, obiad, spacer, uśmiech...Wokół nas tyle jest niezwykłych i niepowtarzalnych rzeczy, sytuacji. Ile z nich czynimy w smaku gorzkimi, smutnymi. Nie wykorzystujemy 100 000 okazji na spełnianie marzeń, nie mamy na tyle odwagi. A ja tak naprawdę nie wierzę, że jacyś bogowie, los, gwiazdy decydują o naszym życiu i jego smaku. Zawsze tylko my podejmujemy decyzje, którą ścieżką będziemy kroczyć. I właśnie nieokazywanie emocji, sięganie zbyt wysoko, strach przed wykonaniem relanych marzeń sprawiają, że stworzeni jesteśmy z tych byle jakich materiałów- schematów. Nie czyni nas to szczęśliwymi...

Dlatego dodajmy swojemu życiu smaku namiętności, przygody, porywczości i naturalności. Żeby każdą sytuację przeżywać do końca. Nawet nieszczęścia. Bo to ubogaca, a życie nie składa się z samych radości. I wtedy może będziemy przesiąknięci realnością i prawdzwością. Po prostu sobą.