Kresy, te prawdziwe, pisane przez duże "K", to coś więcej niż geograficzne pojęcie pogranicza czy też krainy leżącej gdzieś na obrzeżach państwa, na rubieżach. To obszary owładnięte osobliwą emocjonalną aurą, której najpotężniejszym źródłem były przenikające się kultury. Tędy azjatycki Orient szerokim strumieniem wlewał się do Europy, tu wpływy bizantyjskie ścierały się z łacińskimi. Wydawać by się mogło, że współczesne Kresy są już inne, ale zapewniam, iż nawet namiastka dawnego ducha tych ziem, który czasami w ulotnych impresjach się jawi, wciąż wystarcza, ażeby owej aury doświadczyć.

Bajkowe otoczenie kapliczki św. Jana Nepomucena w Malicach oraz cerkiewna kopuła w Turkowicach

W pobliżu naszego Miączyna leży nad rzeką Huczwą wieś Turkowice, słynąca swego czasu z prawosławnego monasteru, którego historia ginie w pomroce dziejów. Dziś jest tam Żeński Dom Zakonny Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego pod wezwaniem Opieki Matki Bożej.

Już niebawem po nadhuczwiańskich śnieżnych przestrzeniach rozlegnie się bicie cerkiewnych dzwonów, wzywających na uroczystości Bożego Narodzenia.