Sytuacja w polskim Kościele w dalszym ciągu jest dynamiczna, ale nie na tyle by jej poświęcać kolejny felieton. Jest pewne, że okazje do tego pojawiać się będą jeszcze bardzo często, tak więc na razie ten temat zostawmy.

W kraju zaczyna być sielsko-anielsko. Wiemy już kto będzie szefować Narodowemu Bankowi Polskiemu przez kolejną kadencję, co niektórzy przebąkują o wyrzuceniu Leppera z rządu, a wskaźniki makroekonomiczne mamy do tego stopnia świetne, że kolejno zaczynają się pojawiać chętni do tego by im przypisać ojcostwo tego stanu. Wprawdzie zadłużenie mamy coraz większe, ale kto by się tam przejmował jakimiś negatywnymi cyferkami. Krótko mówiąc: nie ma powodów do tego by wychodzić na ulice w celach protestacyjnych.

Nie znaczy to wcale, że takowe się nie znajdą w przyszłości. Gdy to się stanie z pewnością będziemy świadkami wielu manifestacji podczas których jedni potłuką plastikowymi butelkami o bruk, inni pokrzyczą na ministra, który złoży samokrytykę i, jak niedawno pani minister Kalata, przyzna rację demonstrantom twierdząc dosłownie, że mają oni "pełne prawo do spełnienia iluś tam postulatów", a jeszcze inni zrobią solidną demolkę stolicy. U nas nigdy chętnych do protestowania nie brakowało i raczej brakować nie będzie. Raczej. Na wszelki wypadek przedstawicielom związków zawodowych, a także organizacji feministycznych, homoseksualnych, antyklerykalnych, anarchistycznych, ekologicznych i jakie tylko jeszcze istnieją polecam ofertę z Niemiec.

Tam bowiem powstała firma zajmująca się zawodowo wynajmowaniem swoich pracowników do manifestowania. Są to głównie studenci, którzy w ten sposób zarabiają na swoje utrzymanie. Koszty ich wynajęcia są wprawdzie ogromne, bo 145 euro za 6 godzin pracy każdego z nich piechotą nie chodzi, ale podobno warto. Ich światopoglądowe spektrum jest tak wielkie, że z równą gorliwością protestować mogą za uchwaleniem Karty Ochrony Praw Żab, jak i skróceniem okresu ochronnego łowienia dorsza w Bałtyku.

Na dłuższą metę ma to swój nawet sens. Wiadomo bowiem, że nie protestują ci, którzy mają w danej chwili jakieś ciekawsze zajęcie do roboty. Z tego powodu minęły już chyba bezpowrotnie czasy, w których po ulicach szły manifestacyjne procesje ze 100 tysięcy ludzi. Dzisiaj dobrze jak kilkaset osób przyjdzie pod ministerstwo z jajami. Są to tzw. demonstranci sztywni, zaprawieni w bojach z przeszłości, na których zawsze można liczyć i którzy jak już odejdą, to w ogóle z tego świata. Dla telewizji wystarczą i o to organizatorom chodzi. Co jednak potem?

Może się okazać, że skorzystanie z usług jednej z firm tego rodzaju (bo nie wątpię, że Polacy stworzą coś takiego u siebie) będzie jedynym rozwiązaniem. Aż nie mogę się doczekać serwisów informacyjnych z przyszłości. Ciekawe jak to wyjdzie, gdy ten sam pan w poniedziałek zaprotestuje przeciw zamykaniu kopalń, we wtorek prywatyzacji PKP, we środę będzie domagał się powszechnego prawa kobiet do aborcji, we czwartek homoseksualistów do zawierania małżeństw, w piątek rolników do dopłat do płodów rolnych, w sobotę uczniów do nieuctwa, a w niedzielę ateistów do nieoglądania kościołów. Za każdym razem będzie on stosownie ubrany, zaopatrzony w stosowny transparent i gotowy do szerokiego uzasadnienia przed kamerą swego stanowiska. Wprawdzie za tydzień ateistów zastąpią słuchacze Radia Maryja, a uczniów nauczyciele, ale to nie szkodzi. Najważniejsze, że ten pan i jemu podobni będą głosem ludu.

I tak po prawdzie, to takich manifestantów zaciężnych mamy już na naszej scenie politycznej troszkę. Nawet średnio zainteresowany polityką jest w stanie wymienić przynajmniej kilka nazwisk posłów lub posłanek, którzy gotowość swego poparcia zmieniają w zależności od kierunku wiatru. A diety koszą takie, że gdy porównamy czas jednej manifestacji do czasu trwania posiedzenia Sejmu, to okaże się, że cenią się podobnie jak ci niemieccy studenci. Nie wiem jednak dlaczego, ale jakoś większą sympatię czuję do żaków...