Nastał listopad. Przedostatni miesiąc roku kalendarzowego przywitał nas ładną pogodą. Świecące słońce i stosunkowo wysoka temperatura były ostrym zagraniem na nosie meteorologom, którzy niedawno złowrogo wieszczyli jeszcze w październiku opady śniegu. Teraz znów głoszą, że niebawem napada trochę białego puchu. Być może mają rację, ale na razie rozkoszujmy się tymi przyjemnościami w darze od natury.

Prędzej lub później nastanie zima i to nie tylko ta kalendarzowa. Pogoda gwałtownie się pogorszy, a świat przejdzie w stan uśpienia w ślad za niedźwiedziami, borsukami i wieloma innymi gatunkami zwierząt. Po zimie zaś nadejdzie wiosna i znów wszystko zrobi się zielone. Czy nowe będzie lepsze? Trudno wyrokować.

Początek listopada to przede wszystkim czas odwiedzania grobów swoich bliskich. Podczas przemierzania cmentarnych alei przychodziło mi na myśl, że w gruncie rzeczy jestem w identycznej sytuacji, jak niegdyś ci w grobach, a przynajmniej większość. Oni też swego czasu na pewno chodzili na cmentarze, modlili się za zmarłych i stawiali im zapalone znicze. I tak w koło Macieju, choć trzeba zauważyć, że im dany człowiek wcześniej umarł, tym mniejsza jest obecnie pamięć o nim. Wiem, że są domy, w których co roku 1 listopada spotkania rodzinne odbywają się pod znakiem głośnego wspominania tych, którzy odeszli z tego świata. To ważne zwłaszcza dla tych, którzy niejednokrotnie nie pamiętają (lub nawet nie mogą pamiętać) swych dawniejszych przodków, za to ciekawią ich informacje w rodzaju lubowania się pradziadka w grze na skrzypeczkach.

Może to zbyt rozbudowany wstęp, ale właśnie takie myśli przyszły mi do głowy, gdy przeczytałem o wystawie w Muzeum Zamojskim pt. "Zabytki techniki codziennego użytku". Warto ją obejrzeć, a czasu na to jest sporo, bo do marca 2011 roku. Co tam znajdziemy? Zacytuję stronę Muzeum: "Wystawa prezentuje sprzęty techniczne, gospodarstwa domowego a także zabytkowe przedmioty, używane w okresie od końca XVIII wieku do lat 70-tych XX wieku: maszyny do liczenia, pisania, lampy olejowe, naftowe, samowary, gramofony, patefony, radia, telewizory. Na wystawie zgromadzono około 1000 obiektów zabytkowych ze zbiorów muzealnych oraz Lubelskiego Klubu Kolekcjonerów. Podczas zwiedzania ekspozycji zwiedzający będą uczestniczyć w pokazie: ważenia na różnego rodzaju wagach, pisania na maszynie z wykorzystaniem kalki, taśmy, odtwarzania muzyki z polifonu, patefonu, adaptera".

Gdy pierwszy raz to przeczytałem, nie mogłem wyjść z zadumy. Mój Boże... Przecież doskonale pamiętam jak ekspedientki w sklepach ważyły towar na klasycznych wagach i jak muzykę z adaptera rodzice puszczali mi jeszcze wówczas, gdy poszedłem do podstawówki, a umieszczenie wśród zabytków techniki maszyny do pisania z kalką było dla mnie w pierwszym momencie kompletnie nie do pojęcia. Zbyt wyraźne mam bowiem wspomnienia moich konsultacji medycznych, przy których wypisywano całą masę stron rozmaitych dokumentów za pomocą właśnie takiego ustrojstwa. W mojej pamięci zapisał się obraz lekarza przeprowadzającego badanie i odgłosu maszyny do pisania, na której notowano słowa wypowiadane przez doktora. Dziś do użycia weszły komputery i Internet, co na pewno usprawniło pracę, ale nie zapominajmy, że są to rzeczy, których używamy od stosunkowo niedawna.

I tak wyobraziłem sobie analogiczną wystawę za dwadzieścia czy nawet za dziesięć lat. Zresztą nie jestem pewien czy moje wyobrażenia nie są zbyt asekuracyjne. Spodziewam się, że nowymi eksponatami będą na przykład walkmany, domowe komputery stacjonarne z "nieplazmowymi" monitorami, radiomagnetofony, magnetowidy i telewizory kineskopowe. Nie wykluczam, że znajdą się tam też nieposiadające ekranów dotykowych telefony komórkowe o rozmiarach niewiele większych od paczki zapałek. Organizatorzy przygotują również wiele atrakcji dla dzieci. Będą mogły na przykład napisać SMS-a, włączyć kasetę video lub nagrać coś z radia na kasetę magnetofonową i później ją odsłuchać. Z pewnością będzie to dla nich świetna zabawa. A ludzie z mojego rocznika i starsi pokiwają głowami i sami poczują się jak zabytki.