Już poniekąd tradycyjnie na przełomie lat dokonuję sportowego podsumowania mijającego roku poprzez ogłoszenie moich wyborów w plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na dziesięciu najlepszych sportowców naszego kraju. Miniony rok obfitował w sukcesy, dzięki czemu wybór "dziesiątki" i jej konkretne ustawienie nie było łatwe. Oto, co wyszło mi z przemyśleń na ten temat. Pierwsze miejsce przyznaję bezwzględnie Justynie Kowalczyk. Na uwagę zasługują nie tylko jej ogromne sukcesy na trasach biegowych ze złotem olimpijskim i Pucharem Świata na czele, ale także ich pochodna, czyli znaczny wzrost popularności biegów narciarskich w Polsce. Mam nadzieję, że również i nasze władze lokalne dostrzegą w końcu, że budowa tras do biegania na nartach to świetny pomysł na rozruszanie zimowej turystyki na Roztoczu.

Miejsce drugie dla Adama Małysza. Facet ma ogromnego pecha, bo przez cały rok, choć przez jego większość ma formę znakomitą, zawsze ktoś był od niego lepszy (pomijając konkursy Letniego Grand Prix, którego jednak też nie wygrał). Natomiast jego zeszłoroczne osiągnięcia (zwłaszcza oba olimpijskie srebra) bez wątpienia zasługują na najwyższe uznanie i trochę szkoda, że obecny sezon chyba naprawdę będzie ostatnim w jego karierze.

Trzecie miejsce przyznaję Piotrowi Małachowskiemu. Nie tylko za wywalczony we wspaniałym stylu tytuł mistrza Europy, ale także za zwycięstwo w cyklu Diamond League w swojej konkurencji, czyli w rzucie dyskiem. Takiego osiągnięcia nie miał jeszcze żaden Polak i chyba długo zaczekamy na podobny sukces.

Pozycja czwarta dla Marcina Lewandowskiego. Już nie tylko na rzutniach nasi lekkoatleci spisują się wspaniale, ale także na bieżni. Na razie głównie wśród innych biegaczy ze Starego Kontynentu, ale tytuł mistrza Europy w biegu na 800 metrów jest pierwszym tego typu osiągnięciem od bardzo długiego czasu. Znakomicie, że Lewandowski za jednego z głównych rywali ma rodaka - Adama Kszczota, który w Barcelonie zdobył brązowy medal. Może w nowym roku to on wygra najważniejsze zawody sezonu, czyli mistrzostwa świata?

Miejsce piąte przyznaję Tomaszowi Gollobowi. Jest on najlepszym przykładem, że warto dążyć do obranego celu, choć mijają kolejne lata i efektu nie ma. Tym razem wszystko zagrało jak trzeba i znów Polak jest mistrzem świata na żużlu.

Szósta lokata dla polskiej gwiazdy kolarstwa górskiego - Mai Włoszczowskiej. To jedna z naszych największych szans na złoto na igrzyskach w Londynie. Nadzieje te jeszcze bardziej wzrosły po ostatnich mistrzostwach świata, w których Polka nie dała rywalkom nawet najmniejszych szans.

Siódme i ósme miejsce otrzymują nasi mistrzowie świata w podnoszeniu ciężarów: Marcin Dołęga i Adrian Zieliński. Wyżej umieszczam Dołęgę, bo po pierwsze: jest to już jego trzeci złoty medal, a wiadomo, że trudniej się na szczycie utrzymać niż na niego wejść, a po drugie: te sukcesy są osiągane pomimo naprawdę poważnych kłopotów z kolanem, które już przeszkodziły Dołędze w zdobyciu medalu na igrzyskach w Pekinie. Natomiast jestem przekonany, że ubiegłoroczne złoto dla Adriana Zielińskiego nie będzie ostatnim.

Dziewiątą pozycję przyznaję Pawłowi Korzeniowskiemu, który we wspaniałym stylu zdobył złoty medal mistrzostw Europy w pływaniu. Pierwotnie planowałem umieścić go wyżej, ale zawiódł mnie w Dubaju podczas niedawnych mistrzostw świata na krótkim basenie, gdzie zachował się zbyt kunktatorsko przez co nie wszedł do finału.

No i miejsce dziesiąte, które otrzymują ode mnie nasze panczenistki: Katarzyna Bachleda-Curuś, Katarzyna Woźniak i Luiza Złotkowska. Ich brązowy medal w wyścigu drużynowym na igrzyskach w Vancouver sprawił wszystkim najwięcej radości i dostarczył chyba nawet większych emocji od biegów Justyny Kowalczyk. Oby to nie był tylko jednorazowy "wyskok" naszych pań.

Dodam, że również i tym razem wśród nominowanych nie znaleźli się wszyscy, którzy w moim przekonaniu na to zasłużyli. Mam tu na myśli Karola Bieleckiego i Joannę Wiśniewską. Szczypiornistę chciałem nawet umieścić na trzecim miejscu w zestawieniu, bo tak udany powrót na boisko po utracie widzenia w jednym oku jest godny najwyższych honorów. A Joannę Wiśniewską chciałem wyróżnić za godny naśladowania upór, bo zdobyć pierwszy medal na najważniejszej imprezie sezonu w wieku 39 lat nie jest łatwo, a przecież fachowcy spisywali tę zawodniczkę na straty od mniej-więcej dekady.

Niedawno rozpoczęty rok jest nieolimpijski, ale za to pełen mistrzostw świata w wielu dyscyplinach. Jest więc duże prawdopodobieństwo, że i za 12 miesięcy będziemy mieli kłopoty bogactwa, aby wybrać dziesięciu naprawdę najlepszych sportowców w Polsce.