Najnowszy spektakl, działającego od dwudziestu lat Teatru "Arka Lwowska", założonego i kierowanego przez ks. kan. Józefa Dudka, "Droga do aureoli, błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko" został zaprezentowany na deskach Zamojskiego Domu Kultury (28.01.).

Głęboki w przesłaniu spektakl towarzyszył spotkaniu Zamojskich Środowisk Twórczych, któremu przewodniczył ks. bp. Wacław Depo, ordynariusz diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Pamiętam jeden z tytułów prasowych, jaki ukazał się w dniach, gdy na ekrany kin wchodził film o Księdzu: "Popiełuszko - przygoda duchowa"- głosił tytuł.

Sztuka napisana i wyreżyserowana przez ks. Józefa Dudka, przypomniała nam, że "Ksiądz Popiełuszko" był "przygodą" duchową dużo wcześniej, niż zrealizowano o nim film, wcześniej, niż na Placu Piłsudskiego byliśmy świadkami jego beatyfikacji.

W spektaklu zaglądamy do skromnego domu rodzinnego Księdza. Prostotę i wielkość zawierzenia Bogu widzimy w postaciach rodziców (Matka - grana przez Felicję Rempoła i ojciec - Marian Ławski). Pierwsza lekcja, jaka płynie do nas z tego spektaklu to: nasze dzieci będą takie, jakie są ich domy rodzinne.

W jednej z pierwszych scen sztuki, Ksiądz Jerzy (grany przez Piotra Wojtasika) stoi w głębi sceny, jako mężczyzna/chłopiec, pomiędzy ukwieconymi na biało drzewami. Świetna wymowa scenografii nie pozostawia wątpliwości, iż mimo, że objęty sądami tej ziemi, jest już w ciszy boskiego świata.

Przypominają się słowa poezji Rilkego:

"Znów będę prosty,
Pełen ciszy
I głos mój nagle milknie
I moja twarz się schyla niżej
Ku lepszej modlitwie".

Głos chorego i zmęczonego człowieka, taki jest ten głos, który płynie z taśmy. Autentyczny głos ks. Jerzego. Tym bliższy tłumom ludzi, które go słuchały.

Przez scenę przewijają się Robotnice, które Ksiądz przemienił w żarliwe Apostołki. Poznajemy dom rodziców, miejscowego księdza Proboszcza, Robotnice, Mecenasów, którzy wiedzą, jakim Mocarzem Ducha był ich "klient" i teraz nam to opisują. Także kapral, który przypomina tę część życiorysu ks. Jerzego, gdy w wojsku, walczącym z ramienia ustroju z kościołem, tracił zdrowie. Ale nawet ów kapral coś rozumie, czy może usiłuje zrozumieć??

I nagle możemy zobaczyć cały obraz zła i nienawiści. W wyreżyserowanym przez ks. Józefa Dudka spektaklu to jeden z najbardziej przejmujących momentów. Brutalna ingerencja w nasz świat, w którym nikt przecież w gruncie rzeczy nie jest zły, bo przecież księdza słuchają tłumy, przecież ?

Słyszymy huk wystrzału i kilka słów z rynsztoka. Wystarczy ich kilka, naprzeciw tylu Jego słowom . I już. I już wiemy, że zło potrzebuje tak niewiele. Potrzebuje sznura i kilku kamieni. Żeby poczuć się lepiej, pokrzepić się wspomnianymi wcześniej wyzwiskami.

Znakomicie udało się "Arce Lwowskiej" przywołać na tej scenie kwintesencję polskiej historii. Jest Polka (w tej roli Iwona Świzdor) wśród zawieruch polskiego losu, wśród zagubionych czy tchórzliwych i sprzedajnych, bo przecież zawsze byli ci, którzy wiedzieli, gdzie jest Polska i gdzie jest Prawda.

Na tej ziemi, przecież jednak - (jak śpiewa Kinga i Joanna Antonik), zawsze było dobro, niezłomność i chwała. I jest Litania do Błogosławionego Jerzego, która kończy spektakl. Inna od wszystkich, które znamy.

Jerzy - odważny, mężny, ale zwyczajny
Jerzy - uczący nas jak pokonywać nienawiść
Zwyciężający zło dobrem,
Wspomagaj nas, gdy chcemy godności i prawdy.
To nasza litania, my wstawiamy słowa.

Księdzu Józefowi Dudkowi i Zespołowi "Arki Lwowskiej" gratulujemy zrealizowania kolejnej sztuki teatralnej, gratulujemy Bohatera, tematu i wyżyn sztuki teatralnej.