Mam na imię Robert. Nie chwaląc się, zbyt popularne ono nie jest. Nie przypominam sobie, żebym w przedszkolu, kolejnych rodzajach szkół i na studiach zetknął się z kimś, kto pierwszy człon swych danych personalnych miał identyczny z moim. Patrząc na różnych Marcinów, Mateuszy czy inne osoby o popularnych imionach oceniam, że było to akurat czyste błogosławieństwo. Niemniej parę osób zwących się podobnie do mnie istnieje i chciałbym dziś się skupić na trzech z nich. Koleje ich losy były lub są bardzo zmienne.

Pierwszym jest Robert Korzeniowski. Jako sportowiec przykład, że wytrwałość jest cnotą i przy wytężonej pracy zawsze się dochodzi do wymarzonych celów. Na początku mający na swym koncie więcej dyskwalifikacji niż sukcesów, z czasem niekwestionowany profesjonalista w każdym calu, mistrz chodu i do samego końca swej kariery twarz polskiej lekkoatletyki. Po zakończeniu startów szef redakcji sportowej w TVP. Dodajmy, że wcale nie taki najgorszy. Dużo więcej złego mogę w tym względzie powiedzieć o Wichrowskim - też zresztą Robercie, obecnie piastującym analogicznie stanowisko w TVN-ie. Niepamiętliwym przypomnę, że to za jego czasów miały miejsce słynne przerywane transmisje finałowego meczu ligi koszykarskiej i paru innych zawodów, a także obwieszczanie ogromnego sukcesu przy wykupywaniu od telewizji kodowanych sublicencji na retransmisje wyjazdowych meczów piłkarskiej reprezentacji. Nie było mowy o jakimś specjalnym sportowym paśmie w telewizji regionalnej czy szerszym pokazywaniu "królowej sportu". "Korzeń" nie jest idealnym szefem sportu w TVP, ale przynajmniej coś robi, tak jak też działał przez całą karierę zawodniczą.

Drugi - Robert Mateja. Skacze na nartach już od sam nie wiem ilu już lat i odkąd pamiętam zawsze był obiektem żartów i kpin ze strony kibiców. Nie jest tak, że w ogóle nie odniósł on sukcesów. Czasem mu się przytrafiło jakieś miejsce piąte (i to nawet na mistrzostwach świata), szóste, raz w Zakopanem nawet prowadził po pierwszej serii w jednym z konkursów Pucharu Świata (by skończyć na szesnastej pozycji), czasem nieźle latał na "mamutach" np. tydzień temu wygrywając konkurs Pucharu Kontynentalnego, a przed rokiem pokonał samego Małysza na mistrzostwach Polski. Poza tym jednak z rzadka udawało mu się wchodzić do serii finałowych, a bardzo często pokazywał się wręcz kompromitująco. Zdarzały się konkursy, w których na czele był Adam Małysz, a na samym dole Mateja. Nie wiadomo jeszcze jak długo sobie ten mój imiennik poskacze, ale można mieć pewność, że raczej nie za daleko.

No i trzeci, najnowszy - Robert Kubica. Jedna z najpopularniejszych osób w Polsce w ostatnim roku. W ostatnim plebiscycie "Przeglądu Sportowego" zajął drugie miejsce za jedynie Otylią Jędrzejczak. Czy miał on ostatnio jakieś sukcesy, które przyćmiły dokonania choćby naszych medalistów olimpijskich z Turynu? A skąd! Jedynie raz zajął w zawodach punktowane miejsce, choć przyznać należy, że był wtedy na podium. Po prostu dostał się tam, gdzie normalny człowiek się dostać nie może, czyli do ścisłej elity. Polakom to wystarcza. Nawet jeśli ten ktoś wprost im mówi, że uważa to za sztuczne, bo do tej pory większość z nich albo nie interesowała się sportami motorowymi, albo twierdziła, że nie ma on szans na ściganie się w Formule 1, oni tego jakby nie słyszą. Dla nich najważniejsza jest owa elitarność. Kubica na razie ich oczekiwania spełnia, a że ma talent i powinien jakichś prawdziwych sukcesów jeszcze kilka odnieść, to i spełniać będzie. Widać, że choć jeszcze na dorobku, to jednak jest człowiekiem sukcesu, nawet jeśli ten sukces jest na razie na siłę kreowany.

Czytałem niedawno zapis dyskusji na jednym z forów kobiecych, gdzie usilnie przekonywano, że od imienia dziecka zależy jego powodzenie w życiu. No i jakoś nie wiem czy w moim przypadku też to zadziała...