21 marca przypada Światowy Dzień Poezji ustanowiony z inicjatywy UNESCO w 1999 roku. Święto ma na celu promocję pisania, czytania, publikowania i nauczania poezji. Jest to zatem doskonała okazja do przybliżenia czytelnikom twórczości rodzimych poetów.

Z okazji tegorocznego Światowego Dnia Poezji zapraszamy do lektury wierszy zamojskiej poetki Barbary Kotyły.


zaczarowanie

        dla Dyrektora
        Orkiestry Symfonicznej
        im. Karola Namysłowskiego
        w Zamościu

i Bóg stworzył Wicherka
i dał Mu orkiestrę
a trzeba być na koncercie
aby podziwiać i Jego i dzieło
                    wielkie

dziękujemy Ci mistrzu
      zaczarowanej batuty
spod której dźwięki
dają nam ucztę zaiste wzniosłą
i dotykają serc naszych głęboko
i długo zostają w pamięci

dziękujemy Ci mistrzu za radość
która się niesie wraz z tymi dźwięki
i uśmiech
co sprawia że Słońce nam jaśniej
                    świeci
a dusza po takich pieszczotach
czuje się nie inaczej jak
                    wniebowzięta

jak księżyc

          Leśmianowi

Tam jesteś i Tu jesteś też
jak ongiś odwrotnie niecały
i w szumie gwiazd

Tu łąki dalej są zielone
i idą ku ramion pustych łan
lęki zaś nowe się lęgną
i płoną jak serca wezwane na wyż
a coś co skrzydłami przybywa
nie udaje że nie jest Tam

to ważne że miłość
w zasięgu ludzików jest
                    i wolność
i że wiadomo to
to ważne że nicość nie znaczy nic
a mrok nie ukryje iskier
to dobrze że sady rozstajne są
jak drogi naszych dróg
gdzie zatrzymywać można się
i łamać co niełamliwe jest
zaś do komnaty ostatniej patrzysz
                  zapewne wskroś
i nic nie dziwi już
a to po one do formy żeś wszedł
                    na chwilę
jak księżyc co płoszy sen

one przeminą

nie patrz na cienie
które zakryły kształty subtelne
i myśli
i boskość

nie dawaj wiary
dowodom zmyślonym
na Twoją niegodność
i małość
i płaskość

nie mów nie mogę
kiedy serce Ci mówi
co jemu leży
gorącem

nie zważaj na cienie
one przeminą
jak noc i chmura
i jak nieszczęście

miałam mieć

miałam mieć dość
tego co rwie
myśli me w z wyż
pewność na strzęp
nogi do tańca

miałam się wyrzec
                uderzeń serca
być niczym głaz
że lepsze to niż głód
o którym mnie nieustannie
zawiadamia

mam dość
spokoju który nie wycisza
i ciszy która dzwoni
poranków bez promyków
i chodzenia z kąta do okna

mam dość trzymania rąk
                 przy sobie
myśli w ramkach
i obrazu siebie bez światełka
                    z oczu

sposoby

dotyk i pocałunek
podobnie jak słowo
       szeptane czule
ukradkiem
jak kwiaty ni stąd
          ni zowąd
jak uśmiech i bilet
ni to w czas
ni za coś
jak taniec na plaży
zabawa w chowane
wchodzenie na drzewo
czy drobiazg zrobiony
z potrzeby obdarowania

mają wymiar wyznania
czegoś co tylko serce
                    rozumie
czytając owo

takie to

takie szare są łąki skoszone
takie smutne dzieci niczyje
takie trudne są sprawy nie rozumiane
takie nudne jest nic nie robienie
takie długie jest oczekiwanie
takie szumne na szczyt wchodzenie
takie blade są świty samotne
takie zimne wiosny bez wiosny

takie kruche są lody w sercach
które wołają o kochanie