Jak wiadomo, ludzie mają dobrą pamięć, ale krótką. I całe szczęście, bo w przeciwnym razie życie stałoby się nie tylko nieznośne, ale wręcz niemożliwe. Na szczęście dzięki dobrej, ale krótkiej pamięci, życie nie tylko jest możliwe, ale nawet całkiem znośne.

Na przykład, za komuny jednego dnia trzeba było jeszcze wielbić Józefa Stalina i wyśpiewywać: "Stalin wszystkich bojów naszą chwałą, Stalin to młodości naszej brat!" - a już następnego dnia - pryncypialnie potępiać "kult jednostki".

Gdyby, dajmy na to, jeden z dwóch naszych "skarbów narodowych", czyli "drogi Bronisław", miał długą pamięć, to może nie mógłby z takim przekonaniem grać roli autorytetu moralnego? Dzięki krótkiej pamięci - może jak najbardziej.

Podobnie ci, którzy w 1968 roku wykrzykiwali na wiecach: "syjoniści do Syjamu!" i za te krzyki zostawali sekretarzami i ministrami, dzisiaj jednym susem wskoczyli do pierwszego szeregu bojowników z "ksenofobią". No, ale dzisiaj jest inny etap i komu innemu się podlizujemy, toteż i pamięć trzeba sobie odpowiednio pod tym kątem wyćwiczyć.

Ale cóż tu wspominać odległe czasy, kiedy pamięć ostatnio tak się ludziom skróciła, że nie pamiętają już, co mówili przed tygodniem, albo dwoma? Na przykład 2 kwietnia, w drugą rocznicę śmierci Jana Pawła II, wszystkie media, a zwłaszcza te założone przez razwiedkę, deklarowały przywiązanie do "nauczania" zmarłego Papieża, który w ogóle powinien być "santo subito!".

Ale kiedy rocznicowe obchody i Wielkanoc, podczas której medialne gwiazdy dzieliły się z publicznością przeżyciami aktów strzelistych - przeminęły z kalendarzem, a w Sejmie zbliża się głosowanie nad zmianą konstytucji - ton wypowiedzi zmienił się nie do poznania.

Nie ma już mowy o żadnym "nauczaniu", ani "santo subito", nikt też nie nawiązuje do aktów strzelistych, ani innych przepastnych wyżyn metafizyki. Przeciwnie - wszyscy jednym susem przeskoczyli na nieubłagany grunt pragmatyzmu, z pasją tępią "fundamentalizm" oraz "fanatyzm" i zachwalają pod niebiosa "kompromis".

Nie dlatego, żeby ktoś im kazał, co to, to nie, o tym nie ma mowy! Wszyscy przecież znani są z bezkompromisowej szczerości, zarówno wobec oficerów prowadzących, jak i publiczności, a także - z żarliwego obiektywizmu. Zarówno 2 kwietnia, jak i teraz są więc jak najbardziej szczerzy, a różnica w tonie i treści wypowiedzi bierze się stąd, że zmienił się etap, więc i pamięć do potrzeb nowego etapu trzeba odpowiednio dostroić.