Quasimodo to nie tylko odrażający brzydal z powieści Hugo, który zapałał miłością do cyganki Esmeraldy, ale również lubelski band grający piosenki Jacka Kaczmarskiego. Trio Quasimodo było gościem tegorocznej edycji Jazz na Kresach "New Cooperation". Z grającym na gitarze i śpiewającym Adamem Jarząbkiem rozmawia Łukasz Kot.

- Grupa Quasimodo dopiero po raz trzeci występuje na scenie, trzeba przyznać, że istniejecie od niedawna.

- Zaczęliśmy grać gdzieś z półtora roku temu, może nawet trochę wcześniej, ale rok temu wpadłem na pomysł, żeby wrócić do korzeni i zacząć grać piosenki Kaczmarskiego. Przez rok pracowaliśmy nad tym materiałem. Ale rzeczywiście dzisiaj był nasz dopiero trzeci koncert, w ogóle.

- Na pewno wiele osób zastanawiało się, jak dopasować postać Quasimodo, do waszego zespołu, waszej muzyki, waszej koncepcji grania.

- Quasimodo to była postać z powieści Wiktora Hugo pod tytułem "Dzwonnik z Notre Dame". Ten dzwonnik był straszenie brzydki, garbaty, posądzano go o czary i o nie wiadomo o co jeszcze. A tak naprawdę, wewnątrz, był bardzo dobry i piękny człowiek. I jak poszukiwaliśmy nazwy dla zespołu, to ta postać przyszła mi do głowy. W jakiś sposób do tej poezji Jacka Kaczmarskiego, do tej rzeczywistości która nas otacza i czasami jest bardzo szkaradna, w środku znajduje się coś wspaniałego i pięknego. I tak już pozostało.

- Gracie bluesa, gracie rocka, również elementy muzyki reggae, ale ponad tym wszystkim jest przekaz, treść, przesłanie. A wszystko to jest oparte w dużej mierze na tekstach Jacka Kaczmarskiego. Dlaczego właśnie postawiliście na jego teksty, skąd się wzięła u was fascynacja Jackiem Kaczmarskim?

- Miałem chyba 15 lat jak zacząłem się uczyć gry na gitarze, to była połowa lat 80. I trafiłem, szczęśliwie, na grupę osób, którzy interesowali się poezją, a zwłaszcza poezją Jacka Kaczmarskiego. Trzeba pamiętać, że w połowie lat 80. śpiewanie jego tekstów mogło być niebezpieczne. To był też jakiś tam akt odwagi. W każdym bądź razie bardzo mnie zafascynował Kaczmarski i w zasadzie wszystkiego w młodości nauczyłem się od niego. Przy jego piosenkach uczyłem się grać na gitarze, uczyłem się czytać poezję, uczyłem się historii, odkrywałem malarstwo, odkrywałem wiele różnych rzeczy. Jego poezja jest bardzo bogata. To była taka moja pierwsza miłość muzyczna. Stąd po wielu wielu latach powróciłem do niej. Powróciłem do tego, żeby śpiewać piosenki Kaczmarskiego, ale trochę inaczej. My to mówimy "po naszemu".

- Niektórzy mogliby pomyśleć, że wasze koncerty to takie lekcje historii.

- Tak, dlatego że każdy gdzieś uczył się historii, ale o pewnych rzeczach z czasem się zapomina. A w piosenkach Kaczmarskiego jest wiele elementów, które nie pozwalają zapomnieć. I zwracają również uwagę na pewne rzeczy, które z pozoru są gdzieś na boku, a tak naprawdę są bardzo istotne. I tak jak już wspomniałem, ja się bardzo wielu rzeczy nauczyłem na tej poezji, i to jest naprawdę bardzo fajne, żeby przez poezję sięgać do historii, do kultury i z tego czerpać.

- Czy nadal teksty Kaczmarskiego są aktualne, czy nie wydają się zbyt trudne?

- Może niektóre bywają za trudne. Na przykład dla ludzi młodych, którzy nie za bardzo znają historię. Nie żyli w tych latach, gdy w Polsce był socjalizm. I rzeczywiście pewne teksty mogą być niezrozumiałe. Ale... większość jego piosenek ma tak uniwersalne przesłanie, że naprawdę i w dzisiejszych czasach zdecydowanie się sprawdzają.

- A jakie jest przesłanie waszych kompozycji? Bo dwóch mogliśmy dziś posłuchać podczas koncertu. Czy to był zalążek jakiegoś materiału, który w przyszłości zechcecie wydać na płycie?

- Na pewno nie nawiązujemy tutaj do Kaczmarskiego. Zaczynamy pracować nad własnym repertuarem. Trochę czasu jeszcze musimy na to poświęcić. Mamy trochę kompozycji, tekstów, które napisałem. Są to różne teksty, poezja na pewno różna od tej Jacka Kaczmarskiego, inna stylistycznie. Może w przyszłym roku przyjedziemy już z własnym materiałem.

- Dziękuję za rozmowę.

- Dziękuję.