Rząd uwziął się żeby zwalczać korupcję. Trudno się dziwić, walka z tą patologią była jednym ze sztandarowych haseł podczas kampanii przedwyborczej Prawa i Sprawiedliwości. Powołano Biuro Antykorupcyjne, funkcjonariusze Centralnego Biura Śledczego złapali jakiegoś łapówkarza. Może kiedyś takim sukcesem będzie mogła pochwalić się też Policja. Niby dobrze, ale w rzeczywistości źle.

Aresztowano Mirosława G., ordynatora oddziału kardiochirurgii szpitala MSWiA w Warszawie. Nie trzeba było długo czekać, a już lekarze przygotowują się do strajku. Chcą podwyżek płac, czyli żeby rząd w formie pensji dał im to, co dotychczas brali od pacjentów w formie łapówek. Pod zarzutem korupcji aresztowano w Lublinie Ryszarda K., pracownika Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Można spodziewać się, że pracownicy wyższych uczelni będą strajkować i domagać się, aby rząd zapłacił im tyle, ile brali od studentów. W kolejce są urzędnicy i policjanci. Jeśli oczywiście wystraszą się i przestaną brać. Ale to kłopot rządu, niech się martwi.

Wyobraźmy sobie na chwilę, że w naszym kraju nikt nie bierze łapówek, a chcemy w urzędzie załatwić jakąś sprawę. Np. ubiegamy się o zgodę na sprzedaż alkoholu. Już mamy założoną działalność gospodarczą, ZUS opłacony, sklep przygotowany, już prawie możemy handlować i starać się zarabiać pieniądze, jeszcze tylko potrzebna jest zgoda jakiegoś urzędnika. Niestety, nie ma na to szans! Urzędnicy pracują tylko w dwóch sytuacjach: gdy mają bat nad głową, albo gdy mają w tym interes. Gdyby urzędnik brał łapówki, wziąłby kopertę i już kłopot z głowy, możemy otwierać sklep! Ale urzędnik (jak przyjęliśmy) nie bierze łapówek. Pensje wypłacają mu niezależnie od tego czy siedzi czy leży w pracy.

Urzędnik, żeby wziąć do ręki przyniesione przez nas dokumenty musiałby poruszyć swym cielskiem, unieść kończyny górne, napiąć mięśnie, uchwycić dokumenty i zacisnąć, na wszelki wypadek, zwieracze. Żeby przeczytać, musiałby wysilić wzrok. Może nawet nałożyć okulary, a to dodatkowy wysiłek. Żeby podpisać dokument musiałby zużyć trochę atramentu w służbowym piórze, a po co, w domu z pewnością się przyda. Musiałby też zmarnować czas spędzany w pracy. Nie mógłby przez chwilę pochlipywać kawki (jest to często jedyna umiejętność urzędników), gapić się w sufit, ani w okno. Nie mógłby telefonować w tym czasie do rodziny i znajomych. A do tego szwagier ma sklep z alkoholem. Powiększanie mu konkurencji byłoby niedorzecznością. Po co urzędnik ma pracować, skoro nie ma z tego żadnego zysku, a jedynie same straty?

Już setki razy pisano o potrzebie systemowych zmian wg zasady: proste przepisy, mało urzędników, od których decyzji nic nie zależy. Sama walka z korupcją nie wystarczy. Za jakiś czas, prędzej czy później, będzie inny rząd. Gdy nie będzie woli politycznej, żadne państwowe służby nie będą tego zjawiska zwalczały. Oczywiście, jest też możliwy powrót od systemu, gdzie urzędnik jest tylko od przybicia pieczątki, do takiego, w którym jest wszechwładny. Ale to już nie jest takie łatwe. Nie zrobi się tego po cichu. Ludzie to zauważą, może nawet wyciągną wnioski i zagłosują nie tak, jakby sobie życzyły władze. To dałoby cień szansy na to, że rządzący mogą się zawahać przed ponownym podporządkowaniem społeczeństwa urzędnikom. Ale na razie wszystko jest po staremu i co gorsze nie widzę, aby rząd miał zamiar biurokrację rozgonić na cztery wiatry. A mógłby, nie sądzę, aby urzędnicy stanowili elektorat partii tworzących obecną koalicję.