W ostatnim swoim liście wspominałem, że czas pustyni zbliża się do końca i zanosi się na zmiany. Tak, to stało się faktem. Po pół roku pracy na Pustyni Kaisut w Kenii musiałem opuścić kraj ze względu na wizę, która nie została niestety przedłużona na kolejne pół roku.

W międzyczasie zaczęliśmy z Ośrodkiem Misyjnym w Warszawie szukać alternatyw bym mógł jeszcze popracować w Afryce przez te kilka miesięcy. Miejsce znaleźliśmy w sąsiednim kraju - Ugandzie.

Opuściłem Kenię w drugiej połowie kwietna, jadąc autobusem pełne 13 godzin z Nairobi do stolicy Kampali. Od miesiąca jestem w Ugandzie, w miejscu Męczenników Ugandyjskich i pracuję z chłopakami ulicy. Namugongo to miejsce oddalone około 13 kilometrów od Kampali, gdzie znajduje się ośrodek wychowawczy salezjanów. Przed kilkoma laty miejsce to należało do jezuitów, którzy przekazali je właśnie salezjanom.

Obecnie pracuje tu tylko jeden ksiądz - Polak, ks. Ryszard Jóźwiak. Do pomocy ma jednego brata i kilku miejscowych świeckich tzw. "uncle", wujków, którzy opiekują się grupami chłopaków. Gdy przyjechałem do Namugongo, zaraz na drugi dzień zostałem takim wujkiem 120 chłopaków, bo tylu mieszka w ośrodku. Na miejscu pracuje tylko jedna kobieta tzw. Mama Małgorzata, ciocia Angela mająca na głowie całą gromadę chłopaków; którym gotuje, pierze, sprząta, podaje lekarstwa gdy są chorzy. Jest taką dobrą mamą, jaką miał ksiądz Bosco i jego chłopcy. Czasami się jej dziwię skąd ona ma tyle cierpliwości.

Chłopcy są w różnym wieku, od 7 do 17 lat, 4 z nich jest zarażonych wirusem HIV. Każdy z nich ma swoje własne problemy, które czasem trudno sobie wyobrazić.
W Ugandzie, jak i całej Afryce jednym z większych problemów są macochy i się przekonałem o tym. Do naszego ośrodka trafił chłopak, z raną na głowie. Zapytany co się stało odpowiedział, że macocha roztrzaskała mu butelkę na głowie. Inny powiedział, że go pobiła, jeszcze inny mówiła, że uciekł na ulice, bo nie chciał patrzeć jak w domu ojciec i matka traktują się nawzajem.

Taka jest tu rzeczywistość, takich problemów tych chłopców można mnożyć i mnożyć i się nie ma co dziwić, że potem spotyka się na ulicy chłopaków zdeprawowanych, wąchających klej, uprawiających prostytucję - skoro nie zastali miłości domowej. My staramy się pomóc im jak możemy poprzez zapewnienie im dachu nad głową, żywności, miejsca w którym mogą się uczyć. Staramy się być z nimi, rozmawiać, wspólnie się modlić, to wszystko ufam, że przyczyni się do tego - jak mówił ks. Bosco - że staną się normalnymi, uczciwymi obywatelami i dobrymi chrześcijaninami.

Ostatniego tygodnia ksiądz przywiózł kolejnych 6 chłopaków; początkowo miało być 60, dziś jest ich 130. Będzie to ich miejsce, w którym będą mieli możliwość zaznać wszystkiego co może dać prawdziwy dom. Wierze, ze to nie przypadek , ze tu są, że Pan tak chce, bo przecież powiedział i nadal mówi chłopakom będącym tutaj:
  "Czyż może matka zapomnieć o swym dziecku, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie." Iz 49, 15