Szesnasty tomik zamojskiego poety i satyryka ze zbiorem humoresek, opowiadań, historyjek obyczajowych i obrazków z (podglądanego) życia dotarł do mnie via Poczta Polska. Traf chciał - w dniu moich imienin i bardzo mnie zarumienił.

Szanowny Panie Marianie K.

Piszę do Pana list, bo obiecałam sobie, że recenzję zrobię. Ale jak "ugryźć" ostatnią twórczość Pana, by nie powstała zbyt głęboka rana?

Do rzeczy. Marian K. ma nową manierę. Jest jak się patrzy, lecz pożytek z tego może być niewielki - oby nie pękły mu u spodni szelki. Ten zacny Pan literat zdaje się grzeszyć, i to po dwakroć. Można rzec, każdemu to się zdarza. Można się zgodzić, że wszystkim, lecz Panu Marianowi nie wypada, bo on świeci przykładem - jak gada (musi być rym!).

W czym rzecz? Naszła Pana Marian ostatnio chętka aby zamienić aforyzmy i fraszki na opowiadanka. Co tam opowiadanka, dorzucił jeszcze humoreski i historyjki obyczajowe i powstał nowy tom w celu naszego wychowania (obyczajnego, a jakże). I czas oceny nastał, choć sprawa nie jest do końca czysta. Dlaczego? - ma prawo zapytać Czytelnik. Bo Pan Marian ze swego talentu i posłannictwa nie do końca skorzystał. Ten miły starszy pan, o spodniach w kant, zamiast grzmieć i pomstować - głaska czytających (jego tom) po głowach.

Gdzie tu sens i logika? Przecież miał nam wytykać! Przynajmniej zawsze to robił i piętnastu tomów się dorobił. A co teraz? - zapyta Czytelnik. Wszystko robi inaczej, chociaż okazja była super, by "Grzechy, grzeszki i..." zrobić bestsellerem. I to Pana Mariana grzech drugi, bo potencjał przecież był wielki, a wyszły z tego bąbelki (sylwestrowe). Marian K. - owszem, świetnie sobie radzi, tak, by nikogo nie urazić. A może taka jego klasa i zawsze ma w rękawie asa?

Co dobre w tomie? Że Marian K. utrzymał się w siodle. Dał świadectwo prawdziwego życia, chociaż czasem bez pokrycia. Zaświadczam, że nie jest to nuda, ale trudno liczyć na cuda. Jaki morał z tomiku i licznych tekstów tam zawartych wynika? Że Pan Marian, mimo wszystko, utrzymał za rogi byka. A moja rada dla Pana Mariana? Rób Pan to co lubisz: świat podglądaj, podsłuchuj, zaglądaj nawet do mysiej dziury - ale potem daj z grubej rury. Niech dowcip skrzy się Twój, z zyskiem moim. Niech ludzie Cię pamiętają, że dajesz popalić. Że wykpisz, że skrytykujesz, że nie odpuścisz by plagi wytępić, że trochę przerysujesz - by gawędź potępić (ucieszyć także, a jakże).

Już tak jest, że człowiek z natury grzeszy, więc pole do popisu ma Pan wielkie. Po raz kolejny sięgnij więc po pióro i nazwij rzeczy po imieniu, aż się wszyscy zaczerwienią. Stawiaj grzeszących przed zamojskim pręgierzem niech za swoje grzechy klepią pacierze. Jest wina, musi być pokuta, bo inaczej nie wyplenisz Marianie K. - z nas - moralnego bankruta!

By taki list do Pana napisać - przyznam szczerze - inspirował mnie sam Konopa ("Smaki Mariana" TZ). To on, przyznaję jak przed inkwizycją, dał mi kopa. Liczę, że Pan mi wybaczy te wolne żarty, bo Pana tomik "Grzechy, grzeszki i..." naprawdę jest grzechu warty!

Z poważaniem,
Teresa Madej

Marian Kaczmarczyk "Grzechy, grzeszki i ...", Polihymnia, Lublin 2013.

* * *

Marian Kaczmarczyk - satyryk. W latach 1964-1672 związany z Klubem Młodych Pisarzy w Lublinie, a od 1988 r. należał do Krajowego Klubu Literackiego przy "Scenie Ludowej" w Krakowie. Od 2003 r. członek Związku Literatów Polskich.
Dorobek twórczy to 15 tomików: "Róże i kolce", "I pod gruszą Ewy kuszą", "Co kto ma", "Myśli i myślątka", "Prośba", "Dziwak", "Młyn drwin", "Promień uśmiechu", "Dziewica i inne opowiastki", "Lis, kura i pies", "Przez półwiecze z fraszką", "Spacer z myślami", "Z bliska po pyskach", "Płciowy zawrót głowy", "Pąk nadziei".
Teksty drukowane w 35 antologiach. Publikacje na łamach 28 czasopism.