Na drugą miodową kadencję

Pierwotnie ten tekst chciałem napisać już w ubiegły piątek, czyli świeżo po wyborach na najważniejszy stołek w Polskim Związku Piłki Nożnej, ale po namyśle postanowiłem zaczekać jeszcze pięć dni. Po prostu z czystej ciekawości czy krajobraz ogólnej beznadziei polskiej klubowej piłki nożnej, w jaki wprawiły nas nasze zespoły w tym sezonie, jeszcze bardziej spotęguje się po meczu warszawskiej Legii z Realem Madryt przy pustych trybunach własnego stadionu. Jak wiemy, dzięki remisowi nie tylko się nie spotęgował, a niektórym kibicom wręcz zamglił. Natomiast jak byśmy nie zaklinali rzeczywistości, właśnie klubowa piłka to coś, co trudno uznać za sukces minionego czterolecia. Czterolecia Zbigniewa Bońka jako prezesa PZPN-u. Prezesa, którym będzie również przez kolejne cztery wiosny.

Bo na całą kampanię wyborczą patrzyłem z zażenowaniem. Najpierw media zewsząd wychwalały Bońka jako osobę, której wręcz nie wypada wystawiać kontrkandydata, bo wizerunek związku jest dalece inny od tego z 2012 roku. Potem - gdy kandydować zdecydował się także Józef Wojciechowski - można było znaleźć mnóstwo tekstów usilnie dowodzących, że to jeden wielki obciach. Do tej pory nie mam pojęcia dlaczego, bo choć sztab byłego właściciela Polonii Warszawa faktycznie kompromitował się w zasadzie codziennie, to ton publikacji medialnych był dużo dalej idący i robiący z Wojciechowskiego prawie że osobę niezrównoważoną tylko dlatego, że zdecydował się stanąć w szranki z "Zibim". I choć wybory Boniek rzeczywiście wygrał bardzo zdecydowanie, zaś Józef Wojciechowski finalnie nawet nie dotrwał do końca zjazdu, odniosłem wrażenie, że Zbigniew Boniek osiągnął w Polsce status świętej krowy.

Ustalmy zasadniczą rzecz: nie uważam wcale, że Józef Wojciechowski byłby lepszym prezesem PZPN-u od Bońka. Doceniam fakt, że dzięki naszej niegdysiejszej gwieździe Juventusu i Romy selekcjonerem polskiej kadry stał się ktoś, kto umiał odpowiednio ustawić grupę najzdolniejszego piłkarskiego pokolenia znad Wisły od wielu lat. Nawet jeśli w większości wypadków te talenty mogły się rozwinąć wyłącznie dlatego, że w porę znad Wisły wyemigrowały. Franciszek Smuda i Waldemar Fornalik mieli do dyspozycji w większości tych samych piłkarzy, a mimo to sukcesów reprezentacyjnych nie zanotowali. Niemniej poza nominacją dla Adama Nawałki trudno mi wskazać rzeczywiste sukcesy Zbigniewa Bońka podczas pierwszej kadencji jako sternika związku.

To prawda, w programie "Zibiego" co chwilę natrafimy na słowo "kontynuacja" w przypadku różnych działań, co oznacza, że sporo projektów weszło już w fazę realizacji. Wiemy też, że prezes szczególnie dumny jest z Narodowego Modelu Gry i Szkoły Trenerów w Białej Podlaskiej. I owszem, wygląda to obiecująco. Co nie zmienia faktu, że trudno powiedzieć, aby miało to już teraz przełożenie na poziom polskiej piłki.

Co ważniejsze, jest tak nawet po uwzględnieniu zastrzeżenia, że sukcesy przyjdą od strony najmłodszych zawodników. Z całym szacunkiem bowiem, ale jak dotąd nie widać, żeby w składach drużyn tzw. Ekstraklasy młodzież wchodziła na boiska coraz szerszym strumieniem. Patrząc przykładowo na wspomnianą już Legię, w której najmłodszymi graczami na boisku są najczęściej 24/25-letni Bartosz Bereszyński i Michał Kopczyński, a która zarazem szczyci się swoją akademią, można wręcz dojść do wniosku, że młodzieży jest coraz mniej. Całe szczęście, że mamy jeszcze w lidze choćby Zagłębie Lubin, które nie tylko również ma świetną akademię, ale jeszcze nie boi się tymi wychowankami grać.

Biorąc to pod uwagę, na dalszy plan schodzą wszystkie inne elementy - zazwyczaj już typowo organizacyjno-marketingowe - jakimi PZPN już się zajął i zajmował będzie. Z nich i tak nowy/stary prezes nie będzie rozliczany, bo też i nowa kadencja będzie dla niego ostatnią. Ma więc spory komfort, aby uszeregować to, co zrobił do tej pory. A wtedy rzeczywiście może nie być nikogo, kto by uznał, że można lepiej rządzić PZPN-em, co będzie stanowić olbrzymią nagrodę.

Zobacz podobne:
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 14: Przed operacją Rangers / 2019-08-22
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 13: między łomotami? / 2019-07-11
     Mistrzostwa do zapomnienia / 2019-06-20
     Proroczy kalendarz PZPN-u / 2018-10-17
     Refleksje po starcie nowego rozdziału / 2018-09-12
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 11: powrót do (niedawnej) przeszłości / 2016-09-21
     Od winy do kary / 2013-12-10
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 10: wiosna 2013 / 2013-06-06
     Korupcja w piłce nie zniknęła? / 2013-04-11
     Co dalej panie Fornalik? / 2013-03-26
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 9: jesień-zima 2012/13 / 2013-02-28
     A teraz pora do roboty / 2012-11-06
     Deszcze niespokojne / 2012-10-23
     Wbrew logice / 2012-10-09
     Kto rządzi piłką? / 2012-09-25
     Płać albo płacz / 2012-09-11
     Ludzie się zmieniają / 2012-09-04

Warto przeczytać:

[do góry]