Pasja. Radość. Energia. Entuzjazm. Żywiołowość. Zaangażowanie. Inspiracja. Perfekcja. Wrażliwość.
W skrócie: Jon Lord.

Aż trudno uwierzyć, gdy słucha się tego artysty, że ma już 69 lat. Mówi o sobie, że w muzyce jest wciąż jak "dziecko w sklepie z zabawkami" i nie sposób mu zaprzeczyć. 10 listopada wziął szturmem warszawską Salę Kongresową i nie przeszkodził mu w tym ani bałagan organizacyjny, ani awaria metra, która opóźniła rozpoczęcie koncertu o ponad pół godziny.

Swoją niesamowitą energią przez ponad 2 godziny dzielił się z publicznością i towarzyszącymi mu na scenie muzykami: wokalistami Kasią Łaską i Jakobem Samuelem z grupy The Poodles, który w ostatniej chwili zastąpił chorego Steve'a Balsamo, sekcją w składzie Damian Kurasz - gitara, Michał Grott - bas, Janek Młynarski - perkusja oraz Orkiestrą Symfoniczną im. Karola Namysłowskiego pod dyrekcją Tadeusza Wicherka.

W pierwszej części koncertu zabrzmiało Concerto for Group and Orchestra, monumentalne dzieło, które Jon Lord pieszczotliwe nazywa "swoim dzieckiem", w drugiej jeden za drugim posypały się hity spod znaku Deep Purple Pictures of Home, Pictured Within, Soldier of Fortune, Child in Time przeplatane solowymi utworami Jona Sarabande, Gigue, Bouree i The Telemann Experiment. Mistrz biegał od organów Hammonda, do fortepianu i z powrotem, ani na moment nie tracąc panowania nad wykonaniem, ani tym bardziej wigoru.

Publiczność odpłacała mu z nawiązką, reagując z niemalże rozsadzającym Salę Kongresową entuzjazmem na każdy kolejny utwór. Po 2 bisach i setkach ukłonów nikt nie zamierzał się rozejść, owacjom i brawom nie było końca i dopiero dyrektor Tadeusz Wicherek odważył się ponownie stanąć przed rozochoconym tłumem fanów. Podziękował i zapewnił, że więcej już nie będzie, co bynajmniej nie zniechęciło publiczności. Większość jeszcze długo pozostała na sali czyhając na możliwość zdobycia autografu czy pamiątkowego zdjęcia.

Miejmy nadzieję, że nie był to ostatni koncert Jona Lorda z Orkiestrą Symfoniczną z Zamościa!