Temu panu już dziękujemy

22 czerwca 2012 r. na stadionie w Gdańsku odbędzie się jedno z ćwierćfinałowych spotkań Mistrzostw Europy w piłce nożnej. Dokładnie tego samego dnia swoje 64. urodziny obchodzić będzie selekcjoner reprezentacji Polski - Franciszek Smuda. Obecny selekcjoner, bo szczerze mówiąc, po głębszej analizie poczynań boiskowych i pozaboiskowych naszych Orłów, optowałbym za tym, aby w przyszłorocznym turnieju poprowadził nas zupełnie ktoś inny. Dlaczego? Nie będę owijał w bawełnę - rola najważniejszego trenera w kraju Franka zwyczajnie przerosła. A szkoda, bo sam wiązałem z nim niemałe nadzieje.

Sięgnijmy pamięcią do końcówki 2009 r. Po eliminacjach do MŚ, w których poradziliśmy sobie właściwie tylko z San Marino, nad Wisłą zawrzało, a gniew kibiców obrócił się przeciwko, i tak już targanemu aferą łapówkarską, PZPN-owi. W obawie o własne tyłkostołki Grzegorz Lato i spółka nie mieli wyjścia i powierzyli pieczę nad Orłami właśnie Smudzie. Bunt na pokładzie zażegnany, a kibice cieszą się, że za sterami wreszcie facet z charyzmą, czyli co najmniej z jednym elementem więcej niż jaja! Chłopcy grają kiepsko, ale przecież to dopiero początki. Za meczów kilka będzie na pewno lepiej. Pojawiają się również kolejne nazwiska, które warto sprawdzić, bo babcia czy dziadek wyjechali przed laty w świat właśnie znad Wisły. I ciągle spadamy w rankingu, ale selekcjoner przekonuje, że miejsce w nim się nie liczy. W przepełnionym Smudą entuzjazmie i zapale nie przewidzieliśmy jednak, że selekcjoner oprócz warsztatu piłkarskiego będzie potrzebował sporych umiejętności interpersonalnych. Takich właśnie na miarę reprezentacji, które w krótkim czasie pozwolą stworzyć wszystkim stronom poczucie odpowiedzialności za wspólny los. Smuda ich jednak nie posiadł. Zaznacza co prawda dobitnie, że "nie jest miękkim ch... robiony", próbując podkreślić swoją zasadniczość. Ma do tego prawo. Ale pewne kwestie wymagają moim skromnym zdaniem zupełnie innego podejścia selekcjonera. Nazwę je nawet subtelnym, bo tylko takie warunkuje pokorę, której zabrakło niestety i paru piłkarzom, i samemu selekcjonerowi.

Gdyby Smuda odniósł z biało - czerwonymi sukces w przyszłorocznych ME, będę pierwszym, który posypie głowę popiołem. Dzisiaj myślę jednak, że nie ma na co czekać, bo sytuacja dojrzała już do zmian. Szybkich.

Zobacz podobne:
     Tradycja w piłce nie istnieje? / 2012-07-19
     Piłka na aucie / 2012-07-04
     Siedem grzechów Smudy / 2012-06-19
     Przed pierwszym gwizdkiem / 2012-06-05
     Chińczycy w nas wierzą / 2012-05-29
     Na błędy nie czas i miejsce / 2012-05-22
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 8: wiosna 2012 / 2012-05-10
     Głupota kosztuje / 2012-04-17
     Chude lata / 2012-04-04
     Głos w sprawie uwolnienia / 2012-03-27
     Nieciekawa studniówka / 2012-03-07
     Licencja na trenowanie / 2012-01-10
     Aby piłka była piłką / 2011-12-29
     Polska piłka nożna, czyli jak przebić dno od spodu - cz. 7: jesień 2011 / 2011-12-22
     Cuda / 2011-12-20
     Zimowe dylematy / 2011-12-13
     Grzegorz i grzeszki / 2011-11-29
     Orzełka cień / 2011-11-15
     Saloniki i salony / 2011-11-08
     Przyzwolenie na "dyzmowanie" / 2011-10-20

Warto przeczytać:

[do góry]