Każde olimpijskie igrzyska to święto. Dla oczu, duszy, serca. Wzruszają, wynoszą na piedestał albo brutalnie pozbywają złudzeń. Taka współczesna wersja katharsis. Dostosowana do XXI-wiecznej schłodzonej wrażliwości. Bo świat promuje inne wartości. Niby więc nie to samo, co przed wiekami, ale zawsze jednak coś.

Dobry kabaret powinien nie tylko skutecznie bawić, ale również zmuszać do myślenia. Prawdziwa rywalizacja natomiast ma swoją historię i żyje nią przez długie lata. Jej wymiar to nie tylko nowe, kosmiczne rekordy, ale również przesłanie pozostawione kolejnym pokoleniom. W słowach, gestach, drogowskazach... Genialny Michael Phelps postanowił zamknąć za sobą drzwi. Klucz zawiesił niebotycznie wysoko. Upłynie sporo lat, zanim ktokolwiek dorówna jego wyczynom. A być może ( i to całkiem prawdopodobne) nie powtórzy już tego żaden pływak. W wieku 27 lat poczuł się spełniony. Jak dla mnie bardzo wcześnie. W 2016 roku w Rio de Janeiro miałby dopiero 31 lat... Po cichu mam nadzieję, że Amerykanin bez pływania się nie odnajdzie i wróci na basen, a wtedy na pewno nikt nie będzie miał do niego pretensji o zbyt pochopną decyzję. Bo zdobyć olimpijskie złoto, będąc facetem po trzydziestce, to już zupełnie inne, nowe wyzwanie. I ważne, bo pokazujące, że możliwości ludzkiego organizmu stają się coraz większe. 31 lat skończy na dniach nasz złoty kulomiot Tomasz Majewski, który z kariery póki co rezygnować nie zamierza. W jednym z wywiadów po triumfie w Londynie powiedział: "Jak się jest mistrzem olimpijskim, to wszystko możesz". I w tym jest nadzieja.

autor / źródło: Tomasz Tomczewski / Gazeta Zamojska
w wersji drukowanej czytaj w
dodano: 2012-08-07 przeczytano: 3045 razy.