Dzisiaj też nie będzie o wyborach. Wiem, że żyje tym cały kraj i wszyscy zastanawiają się, jak to teraz będzie w naszym kraju, ale tym razem tego tematu nie podejmę. Mało tego - założyłem sobie to w zasadzie chwilę po ustalaniu terminu wyborów przez prezydenta. Wszystko dlatego, że jeszcze wówczas, gdy lato było w pełni, postanowiłem, iż 12 października po raz pierwszy wybiorę się na wyjazdowy mecz zamojskiego Hetmana. Tego dnia nasza drużyna zawitała na nowohuckie Suche Stawy. Na murawie, na której ponad dwie dekady temu prezentowały się takie sławy światowej piłki, jak np. Fabien Barthez, Emmanuel Petit, Thierry Henry czy Victor Ikpeba, obecnie swoje zmagania toczą zespoły grupy czwartej trzeciej ligi. Przy czym murawa jest obecnie w stanie znacznie lepszym niż wówczas, lecz stadion... nie zmienił się praktycznie wcale.

Ponieważ niedawno rozróbę na tym obiekcie zrobili kibole Wisłoki Dębica (o czym warto pamiętać, bo klub ten do Zamościa przyjedzie już w najbliższą sobotę), mecz z Hetmanem był pierwszym z dwóch objętych zakazem wejścia dla zorganizowanej grupy kibiców gości. Byłem więc jednym z nielicznych (acz na pewno nie jedynym) fanów Hetmana, który mecz w Nowej Hucie oglądał na żywo. Miałem nadzieję na bój wyrównany, którzy pozwoli na przywiezienie do Zamościa co najmniej jednego punktu. No i już po pierwszej połowie musiałem ową nadzieję weryfikować.

Wszystko dlatego, że choć początek meczu rzeczywiście był wyrównany, to groźniejsze akcje organizowali gospodarze. Pierwszy - jedyny celny - strzał przed przerwą zamościanie oddali sporo po pierwszej półgodzinie gry. Chwilami mieli problem ze zwykłym wyprowadzeniem piłki. Hutnik zaś coraz bardziej przeważał, co zaowocowało bramką Dawida Lincy. 20-letni wychowanek krakowian co prawda strzelił bramkę po akcji, w której wcześniej był spalony (zdaniem moim i nie tylko), ale nie zmienia to faktu, że gospodarze na tego gola zasłużyli. Druga połowa rozpoczęła się od dość dziwnej zmiany w szeregach Hetmana - trener Jacek Ziarkowski wymienił napastnika Pawła Myśliwieckiego na nominalnego pomocnika Dawida Skoczylasa. Następna też była zastanawiająca - za pomocnika Bruno Wacławka wszedł obrońca Kacper Kopyciński. Obrazu gry to jednak nie zmieniło. Wprawdzie Hetman był dłużej w posiadaniu piłki, ale efektu próżno było szukać. Kolejne zmiany były już bardziej ofensywne, co przyniosło skutek w postaci strzału Kamila Oziemczuka w światło bramki gospodarzy i czerwonej kartki dla bramkarza Hutnika Adama Dula, który musiał bronić rękami poza polem karnym, aby nie dopuścić do idealnej sytuacji bramkowej dla gości. Jednakże rezerwowy golkiper - Mateusz Zając - kapitalnie obronił strzał Patryka Słotwińskiego z rzutu wolnego i... na tym skończyły się celne strzały ze strony piłkarzy Hetmana. Za to już w doliczonym czasie gry, gdy goście postawili wszystko na atak, po idiotycznej stracie poszła kontra, która skończyła się pokonaniem Andrzeja Sobieszczyka przez Tomasza Jaklika i ustaleniem końcowego rezultatu na 2:0 dla Hutnika. Tym sposobem Hetman nie wygrał piątego kolejnego meczu, ponosząc w dodatku trzecią porażkę z rzędu. Po dziesięciu kolejkach zajmujemy dziesiąte miejsce, z przewagą pięciu punktów nad pierwszą drużyną strefy spadkowej. A jeszcze miesiąc temu byliśmy w ścisłej czołówce.

Po meczu zapytałem trenera Ziarkowskiego na konferencji prasowej czy jego zdaniem ta passa to efekt trudniejszego terminarza w tej części sezonu, czy też oznaka głębszego kryzysu. Usłyszałem, że jedno i drugie, przy czym na pewno trzeba się zastanowić nad dalszymi krokami. "Teraz wychodzi charakter zespołu, kiedy trzeba się mierzyć z przeciwnościami" - mówił szkoleniowiec. Padły też słowa, które powinny zastanowić niektórych zawodników: "Musimy przeanalizować co zrobiliśmy źle. Musimy się też wszyscy uderzyć w pierś, bo też nie jest tak do końca, że wszystko było w porządku. Nie jest to jednak czas ani miejsce, żeby o tym mówić" - powiedział Jacek Ziarkowski.

Po zakończeniu konferencji dominowało we mnie poczucie, że nasz szkoleniowiec znalazł się w kropce. Zdał on sobie bowiem sprawę z tego, że to, co sprawiło, iż zaufano mu powierzając funkcję trenera Hetmana, teraz działa na jego niekorzyść. Przypomnijmy, że atutem Jacka Ziarkowskiego miało być to, że zna środowisko i podejdzie do piłkarzy inaczej niż znany z twardej ręki Marek Motyka. Przyznaję, że byłem sceptyczny wobec tej decyzji, ale okazało się, że awans z czwartej ligi w końcu udało się osiągnąć. Tyle, że teraz okazuje się, iż w wyższej klasie rozgrywkowej potrzeba jednak bardziej profesjonalnego podejścia do wykonywanej pracy. I to właśnie obecnie stanowi zasadnicze wyzwanie dla niegdysiejszego bombardiera Hetmana.